ส่องจ้องค้างลุ่มหลง ตาบอดลงช้าๆ

 

 

ถือหน้าจอ ส่องแสงเข้าตา
ใจเพลิดเพลินความเสมือน หลงติดมายา
ปาดไปมาบนกระจก ใจใฝ่หา
รูปเสียงให้รส ปรุงแต่งเวทนา
ส่องจ้องค้างลุ่มหลง ตาบอดลงช้าๆ
.
อยากมีตนออนไลน์
อยากมีชีวิตบนจอประดิษฐ์มา
อยากรู้สึกมีค่า
จากกระจกไร้ชีวิต
จากสิ่งของไม่รู้สึกรู้สา
.
ดูให้ดี ดิจิตอลไม่ใช่อัตตา
แค่สีสันจากแผงวงจรไฟฟ้า
แสงกะพริบนับล้านสาดใส่หน้า
กระตุ้นจิตคิดตีความต่างๆ นานา
บนคลื่นความถี่ในอากาศ
.
เรื่องราวในจอปรุงใจตามสัญญา
ไม่มีอะไรตั้งแต่ต้นให้เอื้อมคว้า
แสงไฟจากจอเพียงจุดกระแสตัณหา
ออนไลน์อนัตตา
ไม่มีเธอ ของเธอ อยู่จริง
.
วางมือ วางใจ อยู่กับสิ่งตรงหน้า
ดูความล่วงเลยในเวลา
อยู่กับเธอที่แท้มิใช่มายา
ปิดตาจากแสงไฟให้ใจรู้
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๕
๒๕ มิถุนายน ๒๕๖๒

 

ติดตามอ่านบทความ : www.dhammaliterary.org/บทความและหนังสือ/
ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/