ชีวิตคือสายลมพัดผ่านไป
รู้ถึงลมเพราะสัมผัส กระเพื่อมไหว
รู้ว่าตัวเองมีชีวิต มิหาไม่
เพราะมีการรับรู้ที่กายและใจ
.
ตาเห็น จมูกดม หูยิน ลิ้นชิม กายสัมผัส
ใจรู้สึก
เหล่านี้คือชีวิต ที่เธอผูกพัน
รอเสื่อมสูญ
.
ลมคืออากาศ ใช่ตัวตนหรือไม่
ชีวิตคือการรับรู้ ตัวตนอยู่ที่ใด
เพียงธาตุประกอบกลุ่มกันมา
เป็นกายใจ เป็นลม เป็นธรรมดา
.
ความน่ายินดีและไม่น่าพอใจ
ว่างเปล่าบนขันธ์ทั้งปวง
เธอเอาสุขและทุกข์มาจากไหน
เมื่อสายลมแห่งชีวิตแค่ล่วงไป
.
ผิดหวังอะไรกับชีวิตที่ไม่เที่ยงแท้
เมื่อทุกอย่างแค่การรับรู้
มิได้เป็นเธอ หรือของเธอ
เพียงพัดผ่านและล่วงลา
.
อยู่กับภาพที่ตาเห็นอย่างเต็มเปี่ยม
อยู่กับเสียงที่หูยินไม่หลีกเลี่ยง
อยู่กับสัมผัสกระทบกายอย่างที่เป็น
ชีวิตอยู่ตรงนี้ มีดั่งลม
.
ไม่ต้องคว้าเอาไว้ให้เปล่าเปลือง
เรามีหน้าที่แค่รับรู้
สิ่งที่มีค่าอยู่ตรงนี้อยู่แล้ว
แต่มิใช่ของใคร
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๗
๓ สิงหาคม ๒๕๖๓
ติดตามคอลัมน์นี้ : www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/
ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/
* ขันธ์ = กองแห่งรูปธรรมและนามธรรม ที่รวมเข้าด้วยกันเป็น สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา เป็นต้น