ความกลัว…ดั่งเธอเปียกโชกกลางสายฝน
ตัวสั่นสะทกกับความหนาว
เพียงชั่วคราว มันไม่อยู่ตรงนั้นอย่างคงทน
เมื่อแดดออกอุ่นไอ ก็คลายชุ่มน้ำ
.
มันไม่ใช่ของเธอ ใครอยู่ตรงนั้นก็เปียกปอน
ร่างกาย หัวใจ ใช่ก้อนหิน
เธอควรหาร่มให้ตน หรือหลังคาพักก่อน
นกน้อยที่อยากโผบิน
.
เรื่องร้ายเหล่านั้น แค่ฝนตกอยู่ตามกาล
หล่นร่วง เสื่อมหาย – วิสัยธรรมชาติ
ไม่เป็นเพราะเธอ ไม่เป็นตามต้องการ
อย่าเอาตัวเข้าไปรับสายฝนสาด
.
เมื่อฟ้าใส เมฆจาง กางสายรุ้ง
เธอจะมองหาความครึ้มหมองเพื่ออะไร
มืดหม่นผ่านพ้นไป ให้ความสวยงามรองเรือง
กายใจนี้มิได้ตากฝนอีกแล้ว
.
เปียกปอนก็กลับบ้านของตน
กลับมาอยู่กับสิ่งที่จากมา
ถอดเครื่องคลุมที่สวมตัว สละออกเพื่อเริ่มต้น
โยนทั้งหมดลงตระกร้า
.
อย่าเอาความเปียกโชกเป็นตัวเธอ
อย่าถือว่าฝนคือเสื้อผ้า
ละยึดถือที่สวมทับ
คลายมันออก เธอก็กล้า
.
ความกลัว… หนาวสั่น เช็ดตัวก็แห้งหาย
กลับมาอยู่ที่กาย
ปัจจุบันตรงนี้ไม่มีภัย
จักรวาลโอบกอดเธอด้วยผ้าใหม่
.
.
เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 42
28 กรกฎาคม 2565
????อ่านบทความอื่นในคอลัมน์นี้
www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/
????สนับสนุนการอบรม
www.dhammaliterary.org/open-course/