ทุกข์เหลือน้อย เมื่อคอย ดูความจริง
ทุกๆ สิ่ง เกิดขึ้น ก่อนดับสูญ
“อนิจจัง” ใดเล่า ควรเทิดทูน
“อนัตตา” เป็นมูล พึงใส่ใจ
คาดหวังความ ไม่เที่ยง ให้เที่ยงแท้
จึงเหลือแต่ ความเศร้า ใจสลาย
แม้มิอาจ คิดยื้อ ยามตัวตาย
ยังมิวาย ไขว่คว้า มากับตน
พึงเห็นจริง ทุกสิ่ง เพียง “ทุกขัง”
ใช่ที่ตั้ง ความสุข ทุกแห่งหน
ล้วนเป็นของ บกพร่อง ไม่คงทน
อย่ามืดมน ไปหลง ดงมายา
หากต้องการ ปลดแอก ความแบกหนัก
พึงรู้ใน “ไตรลักษณ์” ไม่กังขา
มิใช่ตัว ใช่ของตน เพียงตถตา
มิใช่ข้า มิใช่เขา เท่านั้นเอง
เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
ครูโอเล่
สถาบันธรรมวรรณศิลป์
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 46
22 พฤษภาคม 2567
👉อ่านบทความอื่นในคอลัมน์นี้
www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/
👉สนับสนุนผ่านการเข้าร่วมกิจกรรม
www.dhammaliterary.org/open-course/
ดงมายา – มายาคติทั้งหลาย ซึ่งเป็นการเห็นผิดไปจากความจริง เช่น การถือมีที่สุดต่างๆ
ตถตา – “เป็นเช่นนั้นเอง” คือความเป็นไปตามเหตุปัจจัย