เ ริ่ ม ต้ น ใ ห ม่…เด็กน้อยภายใน

บทความ “สนทนากับเจ้าตัวเล็ก…เด็กน้อยภายใน”

จากบันทึกส่วนตัวอาจารย์ผู้สอน เบื้องหลังหลักสูตร “เด็กน้อยภายใน” ขั้นต้นและขั้นกลาง

เผยแพร่เป็นวิทยาทานและกำลังหัวใจ

อนุรักษ์ เม่นหรุ่ม C.Ht

 

*********

เ ริ่ ม ต้ น ใ ห ม่

*********

ฉัน : วันนี้ ฉันได้เสียงเด็กน้อยที่อยู่ในใจของน้องๆ ที่ฉันรู้จัก ฉันนึกถึงที่เธอบอกว่า ชีวิตเราเริ่มต้นใหม่ ได้เสมอ

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เริ่มต้นใหม่แล้ว ทุกวันเราตื่นนอน และเริ่มวันใหม่ ทุกขณะเวลาเราหายใจ ชีวิตก็เริ่มต้นใหม่แล้ว ความเป็นชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง

ฉัน : หลายๆ ครั้งเราก็ยึดกุมความคุ้นเคยหรือความเคยชิน จนเราขาดแรงผลักดันที่จะเริ่มทำสิ่งที่แตกต่างจากก่อน หลายคนกลัวที่จะเริ่มต้นทำสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง แม้เป็นความต้องการและสิ่งที่แท้จริงต่อตนเองก็ตาม เพราะกลัวหรือขาดความมั่นใจ

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เพราะเด็กๆ เพื่อนๆ ของฉันในตัวพวกเขา ขาดความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า ลังเลใจ ไม่แน่ใจว่าตนเองจะทำได้ดีพอ

ฉัน : พวกเราหลายคนต่างผ่านประสบการณ์ในอดีตที่ทำให้เรารู้สึกขาดความเชื่อมั่นใจตนเอง ทำให้เรารู้สึกลึกๆ อยู่เรื่อยๆ ว่าเรายังไม่ดีพอ บางครั้งเราก็ถูกบังคับให้เชื่อว่าตนเองเป็นได้แค่นั้นหรือแค่นี้

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เหมือนที่ฉันเคยถูกดูถูก ล้อเลียน เรื่องเสียงพูด หรือเรื่องการเรียนภาษาอังกฤษ สุดท้ายเราก็พยายามจนไม่มีใครดูถูกเราได้อีก แต่ลึกๆ ลูกโป่งของความไม่แน่ใจก็พาหัวใจน้อยเนื้อต่ำใจเป็นช่วงๆ ได้อยู่ดี พวกฉันหลายคนได้รับการดูแลให้ฝ่าฟันอุปสรรคจนสำเร็จได้ แต่ลึกๆ ก็ยังเหงา ยังรู้สึกไม่โอเคกับตัวเอง

ฉัน : เหมือนที่ฉันเห็นในตัวผู้ใหญ่บางคน ซึ่งแม้จะผ่านการเรียนรู้และการเติบโต เขาก็ยังติดกับความรู้สึกลังเลในคุณค่าของตนเอง เด็กน้อยของพวกเขายังหลงอยู่ในวันวาน ความเป็นผู้ใหญ่ยังไม่มั่นคงพอ

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เพราะเด็กน้อยในตัวเขายังไม่อาจเติบโตจากอดีต ความเข้มแข็งที่แท้จริงไม่ใช่ตัวใหญ่ อดทนได้มาก หรือเฉยชากับทุกข์ สำหรับฉันแล้ว ความเข้มแข็งที่แท้จริงเหมือนคนที่ว่ายน้ำในทะเลได้ แต่ไม่จม เปียกปอนคลื่นความผิดหวังหรือความรู้สึกไม่ดีต่างๆ ได้ แต่ก็ว่ายโต้คลื่นและสนุกไปกับคลื่นลมคลื่นทะเล

ฉัน : ขึ้นมาบนฝั่ง อาบแดด เดี๋ยวน้ำที่เปียกปอนก็แห้งแล้ว น้ำตาเดี๋ยวก็แห้งแล้ว คนเข้มแข็งไม่ใช่ร้องไห้ไม่ได้ ทุกข์ไม่ได้ ผิดพลาดไม่ได้ หรือรู้สึกตัวเองโง่ไม่ได้ คนเข้มแข็งเปียกปอนแบบที่เธอว่าได้ แต่เขาพร้อมที่จะเล่นล้อกับคลื่นลูกใหม่ๆ เสมอ

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : น้ำเข้าตาเข้าปาก ก็เริ่มใหม่ ลงไปว่ายน้ำใหม่ แต่ถ้ากลัวมาก เราก็จะไม่กล้าเริ่มต้นใหม่ ความกลัวก็กลายเป็นลูกโป่งติดตัวฉันไป พอต้องเริ่มทำสิ่งใหม่ หันไปเห็นลูกโป่งใบเดิม ความกลัวก็กลับมา ไม่กล้าก้าวไป

ฉัน : ในฐานะผู้ใหญ่วันนี้ ฉันและคนอื่นๆ จะดูแลให้ตนเองกล้าก้าวได้อย่างไร จะทำอย่างไรให้เธอหรือเด็กน้อยข้างในกล้าที่จะก้าวจากอดีต

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันจำได้ว่าเธอใช้วิธีหนึ่ง คือให้กลับไปว่ายน้ำทีละเล็กละน้อย คือว่ายน้ำอดีตที่ติดตัวมา เรียนรู้ความกลัวและมองทะเลทุกข์มุมใหม่ มองมุมที่สวยงามและบทเรียน เป็นพลังสำหรับการเริ่มต้น ฉันก็ชอบวิธีนี้ และฉันรู้สึกว่า ถ้าความเป็นผู้ใหญ่ในตัวเขากลับมาดูแลความกลัวที่เกิดขึ้นในใจอย่างเปิดรับไม่ผลักไส เช่นนั้นแล้วเขาก็กำลังมาดูแลเด็กน้อยภายในตนอยู่ ปลอบใจ รักษาใจ ไม่ผลักไสความกลัว แต่ก็ไม่จมดิ่งไปกับมัน อุ้มหรือให้เด็กน้อยขี่คอ ถือเป็นการทดลอง ถือให้ทางเลือกนั้นเป็นสนามเด็กเล่นที่เราจะล้มได้ เจ็บตัวได้ สนุกได้ ลองเล่นและพลิกแพลงได้

ฉัน : นั่นดีมากเลยแหละ คือ ความกลัวมันเกิดขึ้นอยู่แล้ว บ่อยครั้งเราไม่รู้ด้วยว่าเรากลัว เราอาจเห็นความรู้สึกผิวนอกว่า เราไม่มั่นใจ เราโกรธ ลังเล หรือเฉยๆ เหนื่อยๆ อะไรก็ตาม แต่อาจไม่เห็นว่าลึกๆ ข้างในมีความกลัวซ่อนอยู่ เราอาจกลัวดีไม่พอ เราอาจกลัวทำร้ายคนที่เรารัก เราอาจกลัวผิดพลาด อย่างไรก็ตาม พวกเรามีแนวโน้มที่จะผลักไสความกลัว ด้วยการแสร้งเข้มแข็ง สร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้น หรือหนีจากโอกาสก้าวผ่าน เธอได้แนะนำให้เข้าหาความกลัวนั้น เสมือนมองไปที่เด็กน้อยในตนเอง

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ความกลัวก็เป็นเพื่อนของเราได้ เหมือนเงาตุ๊กตาในตอนดึก มันน่ากลัว แต่เขาก็อยากมาเป็นเพื่อนเรา เหมือนฝันร้ายยามหลับ เขาน่ากลัว แต่เขาก็มาเตือนเราบ้าง มาเพราะเรากังวลใจบ้าง

ฉัน : แม้เราผิดพลาดมากเท่าใด แม้การตัดสินใจใหม่นี้อาจไม่ดีสมบูรณ์แบบ เราก็เริ่มต้นใหม่เสมอ การก้าวข้ามไม่ใช่การมุ่งหวังความสำเร็จ เราไม่จำเป็นต้องไปถึงสุดสายปลายทางจึงนับว่าสำเร็จหรือดีพอ แค่เพียงเรากล้าเริ่มต้น แม้อาจจะล้มหรือเจอคลื่นลูกใหม่ ต้นไม้ในหัวใจก็ได้เติบโตแล้ว

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : การเติบโตไม่ใช่การขึ้นไปเกี่ยวดาวฟ้าหรือคุณตะวัน แต่เป็นการทะลุเปลือกเมล็ดขึ้นมารับแดดรับฝน เราอาจตัวเล็ก หรือทำอะไรได้ไม่มากเท่าต้นอื่นๆ แต่คุณค่าของเราได้งอกงามขึ้นมาแล้ว ดีพอในตนเองแล้ว

ฉัน : ฉันรู้สึกได้ว่า เธอเป็นเด็กน้อยที่เติบโตขึ้นจากอดีตจริงๆ นะ การคุยกับเธอในปีนี้ แตกต่างจากหลายปีก่อนหน้ามากๆ เลย

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : แต่ฉันก็ยังยิ้มๆ แบบเด็กๆ อยู่นะ ยิ้มแล้วก็ยิ้มอีก เริ่มใหม่เสมอบนใบหน้าของเธอ แต่เธออย่าชมฉันว่าโตมาก ฉันยังอยากเป็นเด็กอยู่

ฉัน : แน่นอนจ่ะ ผู้ใหญ่ที่เติบแล้วย่อมไม่ลืมความเป็นเด็กในตัวเอง จึงกล้าเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ไม่ยึดติดกรอบใดใดจนกักขังตนเอง ฉันจะก้าวต่อล่ะนะ

*********