บทความ “สนทนากับเจ้าตัวเล็ก…เด็กน้อยภายใน”
จากบันทึกส่วนตัวอาจารย์ผู้สอน เบื้องหลังหลักสูตร “เด็กน้อยภายใน” ขั้นต้นและขั้นกลาง
เผยแพร่เป็นวิทยาทานและกำลังหัวใจ
อนุรักษ์ เม่นหรุ่ม C.Ht
*********
เ ร า เ ป็ น ใ ค ร
*********
ฉัน : ก่อนอ่านบันทึกผู้เรียนวันนี้ ฉันสงสัยว่า เดิมทีฉันเขียนอธิบายถึงเธอ “เด็กน้อยภายใน” คืออะไร ในมุมมองของผู้ใหญ่และหลักจิตวิทยา แต่เธอมองตัวเองว่า “เด็กน้อยภายใน” คืออะไร
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ของผู้ใหญ่ เป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ในผลไม้ของต้นไม้ใหญ่ ซึ่งแม้ต้นไม้เหล่านั้นจะเติบโตสูงใหญ่แล้ว ก็ยังมีเมล็ดพันธุ์น้อยๆ อยู่ในผลไม้ของพวกเขา พอเมล็ดพันธุ์นั้นตกดิน ได้รับการดูแลอย่างดีจากท้องฟ้า เราก็จะเติบโตขึ้นใหม่ ฉันคือการเติบโตที่ไม่หยุดนิ่ง ฉันคือการเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ในความเป็นผู้ใหญ่ที่มากประสบการณ์ ฉันยังเป็นเด็ก เด็กน้อยๆ ฉันคือลูกของธรรมชาติ มีแม่เป็นสายน้ำและท้องฟ้า มีพ่อเป็นผืนดินและแสงแดด เราคือผู้ได้รับการโอบอุ้ม โลกจะดูแลเราเสมอ เพราะเราคือเด็กน้อยของโลก เป็นลูกของท่าน
ฉัน : ฟังเธอแล้วทำให้ฉันคิดได้ว่า การที่เธอกระตุ้นให้ฉันลองเขียนบันทึกแบบนี้กับเธอ เป็นการเริ่มต้นใหม่ สื่อสารแบบใหม่ ให้ผู้อื่นได้เห็นงานเราอย่างเป็นรูปธรรม ในขณะเดียวกันผู้สอนคนนี้ก็ได้ใคร่ครวญไปพลาง รับฟังเธอไปพลาง อีกอย่างหนึ่ง ที่เธอบอกว่าเราคือลูกของโลก ทำให้คิดได้อีกว่า ที่ฉันและใครหลายคน เร่งเร้าความสำเร็จต่างๆ พยายามฉวยคว้าสิ่งต่างๆ เข้าตัว เพราะเขาหลงลืมไปว่า เราเป็นลูกของโลก มิใช่เป็นนายของโลก เราในฐานะผู้ใหญ่เผลอเอาตัวเป็นศูนย์กลางของธรรมชาติ เราจึงเหนื่อยกันแทบตายกับการพยายามบีบคั้นให้สิ่งต่างๆ เป็นดังใจ
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ขาดเธอ เราก็ขาดความพยายาม การเป็นผู้ใหญ่คือการมีความอดทน ความมุ่งมั่นตั้งใจ การเป็นเด็กน้อยคือการยืดหยุ่น ผ่อนคลาย และวางใจ เราจำเป็นต้องมีกัน ลูกไม่อาจอยู่โดดเดี่ยวโดยไร้ผู้ปกป้อง เด็กน้อยภายในก็ไม่อาจดำรงอย่างโดดเดี่ยวโดยไร้ผู้ใหญ่คอยดูแล
ฉัน : เราจำเป็นต้องใช้ความเป็นผู้ใหญ่กำกับความเป็นเด็กของตนเอง ขณะเดียวกันก็ต้องให้เด็กน้อยภายใน จูงมือผู้ใหญ่ให้ช้าลงบ้าง ละเอียดอ่อนลง รับฟังตัวเองและหัวใจของผู้อื่น รวมทั้งหัวใจของโลกใบนี้
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : คนเราทำลายโลกกันไปมากเลย ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่หนึ่งคนต้องการโลกมากกี่ใบกันแน่ เราใช้ชีวิตเหมือนเรามีโลกประจำตัวนับพันใบ เหมือนเด็กน้อยทึกทักไปเองว่า มีสนามเด็กเล่นของตัวเองเป็นพันๆ แห่ง ทั้งๆ ที่มีอยู่ที่เดียว และเราต้องเล่นด้วยกันที่นี่
ฉัน : ผู้ใหญ่ที่หลงลืมเด็กน้อยในตัวเองก็เหมือนดินที่ขาดน้ำ แข็งแต่แห้งแล้ง ขาดชีวิตชีวา โลกเราหลงลืมเด็กน้อยในตนเอง และเด็กน้อยในตัวผู้อื่น กระทำต่อโลกและต่อตัวเองเหมือนสิ่งของไร้ชีวิต ขณะที่เธอ เด็กน้อยในตัวฉัน ยังคงเตือนให้ฉันมองสิ่งต่างๆ ดังมีชีวิต
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันไม่เห็นว่าอะไรไร้ชีวิตเลย นอกจากคนที่ตายแล้วจึงไม่เห็นชีวิตในสิ่งต่างๆ ฉันรู้สึกสงสารหลายสิ่งที่ถูกกระทำอย่างไม่เหลียวแล เด็กน้อยในตัวพวกเขา รวมทั้งเด็กน้อยที่เป็นเด็กอยู่บนโลก ถูกทำร้ายและรังแกมากมาย ฉันหวังว่าผู้ใหญ่อย่างเธอจะหยิบยื่นความช่วยเหลือ
ฉัน : แน่นอน เราจำเป็นต้องดูแลเด็กน้อยทั้งหลาย ทั้งในโลกภายในและโลกภายนอก ถ้าเราไม่ดูแลเมล็ดพันธุ์ในต้นไม้น้อยใหญ่ ก็จะไม่มีการเติบโตอีกต่อไป เราก็เพียงแต่จะแก่ลงแล้วตายลง
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันคือความชีวิตชีวาสินะ แต่ฉันรู้สึกว่า ฉันยังเป็นอะไรมากกว่านั้น มากกว่าเหตุผลและอารมณ์ มากกว่าตำราในห้องเรียน และคำบรรยายในการอบรม เหมือนกับ ฉันก็คือโลกใบหนึ่ง โลกใบเล็กที่ซ้อนอยู่ในโลกใบใหญ่
ฉัน : คำถามสุดท้าย ก่อนไปกินข้าว เธอมองว่า เราควรเริ่มต้นดูแลเด็กน้อยภายในอย่างไร
เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฟังเสียงเล็กๆ เสียงที่เล็กๆ และเล็กที่สุด ในหัวใจของเธอ
*********
ติดตามอ่านได้ที่ https://www.dhammaliterary.org/?page_id=3357