คนที่เธอห่วงใยจะใช้ชีวิตของเขาเอง

ป้ายที่ติดให้เขาเป็น “ลูก” , “ลูกศิษย์” ,

“คนสนิท” , “ที่รัก” , “คนสำคัญ”

ไม่ใช่ตัวตนอันแท้จริงให้ยึดติด

แม้ผ่านทางมาจากกายและหัวใจ

คนที่ห่วงใยก็มิใช่ของให้ครอบครอง

สิ่งที่เขาคิดและตัดสินใจ มิอาจใช่ตัวตนของเธอ

เราใช้ชีวิตและเติบโตผ่านกายใจตนเท่านั้น

เขามิอาจเป็นอย่างที่เธออยาก

เราต่างก้าวเดินไปด้วยจิตจำนงอันเสรี

เส้นทางชีวิตเพียงบรรจบและแยกจาก

หาใช่สิ่งกำหนดลดคุณค่าที่เธอมี

คนที่ห่วงใยมิใช่ตัวตนที่แต่งปั้น

เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แค่ปัจจัยแต่งปรุง

ความห่วงใยมิใช่ของใช้ให้ผูกมั่น

ความปรารถนาดีเริ่มจากการยอมรับ

เพียงต่างเติบโตตามวาระและปัจจัย

เราจะเป็นไปตามห่วงสายใยกรรม

เนตังมะมะ

เนโสหะมัสมิ

นะ เมโส อัตตาติ

นั่นไม่ใช่ของเรา

นั่นไม่เป็นตัวเรา

นั่นไม่ใช่ตัวตน

อนุรักษ์ ครูโอเล่

คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๑

๒๔ ตุลาคม ๒๕๖๑