ความจริงข้อหนึ่งที่สำคัญ
เธอให้คุณค่ากับการยอมรับมากเกินไป
ช่างใส่ใจเสียงจากผู้อื่นทุกวัน
ยิ่งกว่าลมหายใจ
.
เอาการยอมรับไปได้หรือ
เมื่อเธอตายแล้ว
ร่างกายหายใจ เข้า ออก เรื่อยๆ
ด้วยคำชื่นชมอย่างนั้นหรือ
.
สิ่งที่เขาคิดว่าเธอเป็น เพียงเงาสะท้อน
บนผิวน้ำลำธารการรับรู้
กระโจนลงไปหาก็แค่เปียกปอน
คว้าได้แต่น้ำเหลว
.
ความคิดเห็นเปลี่ยนแปลงตลอด
อายตนะและผัสสะมิใช่ตัวตน
สายตามิได้ให้ค่าหรือทำร้าย
ยิ่งไขว่คว้ายิ่งสูญเสีย และสับสน
.
ไม่จำเป็นต้องอยากมีตัวตน เพื่อดำรงอยู่
ไม่จำเป็นต้องสู้หรือรัก มุมมองเขา
ยอมรับ คือ “ยอม” ต่อการ “รับ” รู้
สรรเสริญหรือสาปส่ง มิใช่ของเรา
.
แท้จริงการยอมรับจำเป็นมากเพียงใด
เพียงเธออยู่กับลมหายใจอย่างเต็มเปี่ยม
ขณะนั้นจิตต้องการ การยอมรับหรือไม่
สายตาเขามีผลต่อชีวิตเธอหรือเปล่า
.
มุมมองมิใช่ตัวตนใคร
เมื่อตัวเขาและตัวเราก็ว่างไร้
สิ่งใดจักไขว่คว้า
การยอมรับ
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๕
๑๕ พฤษภาคม ๒๕๖๓
ติดตามคอลัมน์นี้ : www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/
ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/