มองคนเช่นฟ้า ปรากฎการณ์บนความว่างเปล่า

 

ไม่มีคนเลวร้าย
มีแต่ความมัวหมอง
ไม่มีคนดีเลิศเลอ
มีแต่ความผุดผ่อง
.
ประเดี๋ยวมืดมน
ประเดี๋ยวสว่าง
ฟ้าเช่นคน
ผืนผ้าใบความว่าง
.
เขา…ไม่ใช่ตัวตนแท้จริง
แค่เพียงภาพของจิต
เธอวาดจากความจำ
เติมสีไปตามใจ
.
อยู่ที่พู่กันปรุงแต่ง
เท่าที่ความกว้างผ้าใบ
จะอนุญาตเขาแสดง
ความเป็นไป
.
เธออยู่ในมุมที่มีแสงพอไหม
สำหรับการมองเขา
ไยภาพจึงมืดมน
ใจตนก็ขุ่นข้อง
.
แค่สีที่ละเลงเป็นลวดลาย
สมมติเองว่าเป็นใคร
จับแสง เสียง สัมผัส รับรู้
ป้ายเป็นชื่อถือครอง
.
เขา…เป็นแค่ภาพในเธอ
มิใช่คนดี หรือเลวทราม
แค่สีสันไม่เที่ยงแท้
และไม่พ้นความเป็นทุกข์
.
มองคนเช่นฟ้า
ปรากฎการณ์บนความว่างเปล่า
เมฆรูปร่างต่างๆ นานา
รู้ทันหากจินตนาการไป
.
อย่าให้ใจช้ำเพราะชื่นชม
หรือตรมเพราะติเตียน
ความว่างเปล่าที่เราตั้งชื่อ
หลงนึกว่าคือตัวตน
.
เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน

.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 36
15 ตุลาคม 2564

 

> อ่านบทความอื่นในคอลัมน์นี้
www.dhammaliterary.org/คอลัมน์-บทภาวนาอนัตตา/

> เข้าร่วมโครงการ “ห้องเรียน เขียนภาวนา”
www.dhammaliterary.org/เขียนภาวนา