ไยเธอจึงทุกข์เพราะการให้ - สถาบันธรรมวรรณศิลป์

พระจันทร์ทุกข์เพราะการให้หรือไม่หนอ
ขณะทอแสงละออกระจ่างฟ้า
ต้นไม้ตรมเพราะออกผลแก่คนหรือ
แม้ในมือง้างขวานหวดจามผ่า

เธอเคยเห็นสายน้ำร่ำไห้ไหม
รองรับขับถ่ายปฏิกูลเกลื่อนกล่น
เห็นดอกไม้น้อยใจบ้างเพียงใด
ผึ้งนำน้ำหวานไปแล้วทิ้งกัน

มีนิยามผู้ให้และผู้รับ
บังคับปลากับสาหร่ายไว้หรือเปล่า
ดินถือตนเป็นคนให้ที่ใหญ่หลวง
ดีกว่าหนอนเลื้อยคลานนั้นหรือเล่า

ไยเธอจึงทุกข์เพราะการให้
มีใจครึ้มมัวดังเมฆหมอง
ลองถามตนต้องการอะไร
ขุ่นเพราะสิ่งใดซึ่งหมายปอง

ปล่อยวางการให้ดังสายฝน
ตกหล่นไม่เหลือรอยไม่ยึดเหนี่ยว
ใครชื่นใครชังไม่กังวล
ให้เพื่อว่างดั่งฟ้ากว้างเป็นหนึ่งเดียว

การให้คือ อนัตตา
ธรรมชาติสอนในหน้าที่ของทุกสิ่ง
สละละเห็นแก่ตัวและอัตตา
คือเป้าหมายการบริจาคที่ยอดยิ่ง

เธอลองให้อย่างเป็นธรรมชาติ
ทำทานอย่างสะอาดจากคาดหวัง
ถือตามเหตุปัจจัยไม่ชอบชัง
ทั้งผู้ให้ ผู้รับ เพียงความว่าง

เมื่อให้จนไม่เหลือความผู้ให้
ใครจะทุกข์เพราะการช่วยแก่คนอื่น
ทำทานสละอยากฝากโลกไว้
ขอแค่ว่างแม้ความดี ที่เหลือคืน

เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน

อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 40
30 พฤษภาคม 2565

????สนับสนุนการอบรม
www.dhammaliterary.org/open-course/