อย่าถือว่าอดีตเป็นของฉัน
อย่าถือว่าเราเป็นเช่นเดียวกับวันนั้น
อย่ากุมกำความทรงจำยึดหมายมั่น
เราดำรงอยู่เพียงปัจจุบัน
.
เมื่อแบกเรื่องราวไว้เป็นของตน
ย่อมทุกข์ทนเพราะมุมที่แลเห็น
เมื่อเธอติดภาพลักษณ์ที่เคยเป็น
ย่อมทอดทิ้งความจริงแห่งตัวเธอ
.
กาลเวลาคือสายน้ำพร่ำหล่น
อดีตแห้งหายไปหลังเปียกฝน
ทิ้งความทรงจำเพียงแอ่งใต้ผู้คน
เธอจะเลือกยืนย่ำหรือข้ามพ้น
.
อดีตเพียงมุมมองและความมั่นหมาย
กายใจถูกกระทบมิใช่ตัวฉัน
เรื่องราวของโลกมิจำกัดผู้ผูกพัน
เธอเป็นมากกว่านั้นในวันนี้
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๙
๒๓ สิงหาคม ๒๕๖๑
www.dhammaliterary.org