“มองเปลี่ยนมุม”
คอลัมน์ บันทึกเล็กเล็ก #๕ โดย น้องเล็ก
“อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน ตามความคิดสติเราให้ทัน
อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน แล้วทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด”*
ว่ากันว่าสมองของมนุษย์มีขีดจำกัดให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ได้เพียงด้านเดียว? ไม่จริงหรอก… คนเรามีดวงตาสองข้างซ้ายขวา ทำให้เกิดภาพในสมองได้หลากมิติมากขึ้น! นั่นก็จริงส่วนหนึ่ง แต่การมองเห็นในที่นี้หมายถึงการมองจากดวงตา ‘ภายใน’ ต่างหาก ด้วยความสามารถพื้นฐานของคน มักจะยึดติดกับรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งเสมอ การยึดติดก็เหมือนกับการทากาวตราช้างลงบนตัวเองแล้วไปติดหนึบกับ ‘ของสิ่งนั้น’ ทุกคนย่อมรู้ดีว่ากาวตราช้างนั้นช่างแสบร้อนเหลือหลาย!
การที่คนยึดติดข้างใดข้างหนึ่งของ ‘ของสิ่งนั้น’ มากเกินไปก็เนื่องมาจากความไม่รู้และทิฏฐิดื้อรั้นไม่ยอมเปิดหูเปิดตาเปิดใจรับรู้รับฟังสิ่งที่ไม่สอดคล้องกับทัศนคติของตัวเอง ‘สิ่งนี้’ แหละที่จะนำเขากลับเข้าสู่วังวนแห่ง วัฏจักรชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
เพราะที่แท้จริงแล้วทุกสิ่งไม่ได้มีด้านเดียวหรอก คนธรรมดาอาจจะอยากเห็นแค่ด้านเดียวเพราะเขาพอใจอยู่แค่นั้น แต่หากเขาปรารถนาที่จะเป็นบัณฑิต เขาจะต้องใช้น้ำล้างกาวนั่นเสียก่อน และต้องค่อยๆ แกะกาวออกมา และตัวเขาก็จะค่อยออกมาจากจุดที่เขายึดติดทีละนิดๆ
หากว่าโลกใบเดิมของเราถูกตีกรอบเอาไว้ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าโลกนั้นมีกรอบ ถ้าหากเราไม่ได้ออกมาจากกรอบของโลก และเท้าของเราอยู่ติดกับพื้น…?
การปรับเปลี่ยนมุมมองคือการปฏิวัติชีวิตของคนเราเลยก็ว่าได้ เขาจะมองเห็นด้านหนึ่งของโลกได้ก็ต่อเมื่อเขาลองหันมองดูรอบๆ ตัว ซ้าย ขวา หน้า หลัง… แรกๆ เขาอาจแปลกใจ ตกใจตื่นตระหนกหรือกระทั่งกลัว หวาดผวา หากเขาไม่เคยมีภูมิคุ้มกันด้านความเปลี่ยนแปลงมาก่อน แต่เมื่อเขาได้ต่อสู้กับจิตวิญญาณภายในได้ชัยชนะเหนือความกลัว เขาจะพบว่ามันมหัศจรรย์เหลือเกินที่เขาได้ยืนอยู่ตรงนั้น…
ฉันเองเมื่อได้พบเจอกับการเปลี่ยนแปลงก็เกือบจะเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน ทั้งหวาดกลัว หดหู่ ตื่นเต้นและใจหายพร้อมๆ กัน แต่เมื่อเราผ่านตรงจุดนั้นมาได้ ผ่านคืนวันแห่งสงครามกับ ‘ความกลัว’ ฉันรู้สึกได้ถึงความหมายของชีวิต และคิดว่า “เราช่างโชคดีเหลือเกิน” ฉันรู้สึกได้รับความรักมากมายเหลือเกิน มากมายเกินกว่าที่จะตอบแทนได้ไหวโดยลำพัง ฉันจึงเลือกที่จะเป็นคนดี สิ่งที่ฉันคิดว่าคงเป็นสิ่งที่ฉันเป็นได้ อย่างน้อยที่สุดเพื่อตอบแทนความรักของพ่อและแม่ “การเป็นคนดีไม่ใช่ของง่ายๆ และก็ไม่ได้ยากมากมายเสียเมื่อไร”
*เพลง Live and Learn – กมลา สุโกศล