“สนทนากับเจ้าตัวเล็ก…เด็กน้อยภายใน”

บทความจากบันทึกส่วนตัวอาจารย์ผู้สอน

เบื้องหลังหลักสูตร “เด็กน้อยภายใน” ขั้นต้นและขั้นกลาง

เผยแพร่เป็นวิทยาทานและกำลังหัวใจ

อนุรักษ์ เม่นหรุ่ม C.Ht

*********

เ ปิ ด บั น ทึ ก อีกครั้ง

*********

ฉั น : ฉันไม่ได้เขียนบันทึกเพื่อกลับมาหาเด็กน้อยในตัวฉันนานแล้ว นับตั้งแต่การสอนเรื่อง “เด็กน้อยภายใน” ครั้งล่าสุดที่แสนเปี่ยมพลังงดงามจากเด็กน้อยทั้งหลายในตัวผู้เรียน วันเวลาล่วงมา ฉันยังคงดูแลเจ้าตัวเล็กด้วยการสำรวจ รับฟัง และหาวิธีการดูแลความต้องการพื้นฐานต่างๆ ภายใน ฝึกแสดงความรู้สึก และร้องขอความช่วยเหลือจากหัวใจจริงๆ ของฉัน แต่ช่วงหลังนี้ดูเหมือนว่า กิจวัตรการทำงานแบบผู้ใหญ่ครอบงำฉันเป็นช่วงๆ ยิ่งความกังวลเกี่ยวกับรายรับรายจ่ายมีมากเท่าใด ฉันมักใจร้ายขึ้น เสียงดัง ดุ พยายามพร่ำสอนเด็กน้อยในตัวฉันเองและคนที่ฉันรัก เธอไม่ได้รู้สึกว่าฉันทอดทิ้งเธอใช่ไหม ในยามต้องทำงานมากมายและดูแลคนอื่นคนไกลเยอะๆ แบบนี้

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : (ฉันเงียบและภาวนาสักครู่) เธอร้อนรน หวังความสำเร็จเกินไป พยายามบีบคั้นผลลัพธ์จากการทำงานและคนใกล้ตัวเธอ ชีวิตช่วงนี้เธอเร่งรีบ หิ้วฉันตะเลงตะเลง พยายามรุดก้าวไปข้างหน้า เพราะมีภาระต้องแบบรับเลยหวังสร้างฐานะและปัจจัยต่างๆ ดูแลภาระเหล่านี้ เธอแบกทั้งเด็กน้อยในตัวเธอเอง และ เด็กน้อยในตัวคนรักของเธอ ตลอดจนเด็กน้อยในตัวนักเรียนที่เธอให้คำปรึกษา ช่วงนี้ก็ปวดหลังมากเลยนี่

ฉัน : ใช่ ฉันกลัวความล้มเหลว การผิดพลาดแม้นิดเดียวก็ส่งผลต่อทั้งฉัน คนรัก งาน และมีผลกระทบต่อๆ มา เมื่อปีที่แล้ว ฉันเหนื่อยล้าและป่วยมาก หวังให้คนที่ฉันรักดูแลกันมากกว่านี้ การเรียกร้องให้ใครสักคนที่ไม่ใช่ของฉันมาดูแลก็มีผลกระทบอย่างมาก ฉันเลยหวั่นง่ายต่อการแสดงความรู้สึกบางอย่างออกไปให้คนจำนวนมากรับรู้ โดยเฉพาะความรู้สึกเหนื่อย ความเสียใจ ความท้อหรือความเบื่อหน่าย ฉันเกรงผลลัพธ์ต่องานที่ทุ่มเทและคนใกล้ตัวฉัน การพยายามมั่นคงอยู่ตลอดนี่เหนื่อยนัก ฉันแทบไม่มีวันหยุดงาน

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกถูกทอดทิ้ง เพราะฉันได้รับความรักที่เต็มเปี่ยมจากคนที่รักเรา รวมทั้งคำขอบคุณและพลังที่ดีจากนักเรียนผู้เรียนกับเรา งานที่เธอทุ่มเทสร้าง แม้พวกเขาอยู่ไกลเหลือเกินแต่พลังก็ไม่มีข้อจำกัดด้านระยะทาง ความรักที่เต็มเปี่ยมจากคนใกล้ตัว ช่วยกันสร้างบ้านให้แก่เรา ทั้งเธอ ฉันที่เป็นเจ้าตัวเล็กข้างใน งานสถาบันฯ ที่อบรมแห่งใหม่ และพื้นที่แห่งหัวใจ เธอจะไม่เหนื่อยเหมือนก่อนอีกแล้ว หากเธอไม่มองสิ่งที่ยังไม่ได้รับหรือยากจะมี เธอก็จะพอใจในความรักและสิ่งงดงามที่มีอยู่ แม้มันยังห่างไกลจากความสะดวกสบาย แต่น้อยคนนักที่ได้รับความสบายแต่ไร้รักและคนเข้าใจ

ฉัน : ฉันดีใจที่เธอมีความสุข ความรักและพลังงดงามที่ร่วมกันสร้างบ้านนี้ขึ้นมาคือของขวัญอันพิเศษสำหรับการเดินทางของชีวิตนี้ แม้เลือกทางที่ลำบาก แต่มันก็เป็นทางที่จะช่วยคนอื่นได้มากที่สุดแล้ว ฉันพอใจในความสัมพันธ์และพื้นที่ที่มีอยู่ ฉันเพียงหวังว่าตัวเองจะดูแลทั้งสองนี้ได้ดีที่สุด

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ด้วยไฟที่มีอยู่ บางทีมันก็ร้อนเกินไป เมื่อเหนื่อยก็ควรพัก เมื่อมีน้อยก็ใช้น้อย เธอยังคงจำได้ว่า สมัยเราเด็กมากต้องอดอาหารเที่ยงเพื่อซื้อหนังสือเล่มที่อยากได้ บางความลับเธอก็สามารถปกปิดไว้จากใครๆ เพื่อปกป้องคนที่เธอห่วงใย เธอมีความอดทนในฐานะผู้ใหญ่ มีความใจเย็นในฐานะผู้ดูแล และเธอมีความวางใจในฐานะที่มีเด็กน้อยคนหนึ่งในใจเธอ

ฉัน : ฉันรู้สึกถึงสายลมเย็นๆ ในตัวฉัน มันทั้งร่างกายและจิตใจ ความชุ่มเย็นที่เธอมีอยู่ เจ้าตัวเล็กในตัวฉัน ช่วยชลอให้ไฟฝันและเรี่ยวแรงทำนี่ทำนั่นของผู้ใหญ่คนนี้สงบลง ด้วยการที่ต้องคิดหน้าคิดหลังบางทีสติและปัญญาที่อยู่กับปัจจุบันขาดตอน หลงทางไปตามแรงไฟ พลังงดงามของเด็กน้อยภายในที่เดินทางล่วงมาจากอดีต กลับพาให้ผู้ใหญ่ในวันนี้ตั้งมั่นอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันไม่ใช่อดีต แต่ฉันเดินทางมาจากอดีต แนบเนาอยู่ภายในผู้ใหญ่ทุกคนในปัจจุบัน ฉันคือร่องความคิด ฉันคือคุณสมบัติ ฉันคือพลัง และอะไรอีกมากมาย แต่ที่สำคัญ ฉันเป็นเพื่อนของเธอ คุณผู้ใหญ่ที่เป็นเพื่อนและหมอใจของใครบางคน

ฉัน : คุยกันถึงจุดนี้แล้ว ฉันก็คิดถึง บันทึกเยียวยาระหว่างฉันกับเธอ ในช่วงวัยต่างๆ ของฉัน ช่วงเวลาที่เรามีความทุกข์ เจออุปสรรค บันทึกและกระบวนการเด็กน้อยภายในที่ฉันตั้งใจศึกษา พาให้เราเข้าใจกันมากขึ้น พาให้ฉันได้ดูแลเธอและแปรเปลี่ยนมุมมองด้านลบให้เป็นกลาง ปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกและโอบอุ้มให้เป็นวิธีการดูแลตนเอง จนถึงตอนนี้ฉันยังดูแลร่างกายน้อย และบ่อยครั้งเผลอให้ความเครียดจุดชนวนโทสะง่าย แต่ดูสิ เด็กน้อยภายใน เจ้าตัวเล็กจากวันวาน กลายมาเป็นผู้เยียวยาหรือเพื่อนดูแลฉันแล้ว เมื่อก่อนเป็นตรงข้าม เวลานี้กลับกัน

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ประคองกันและกันเหมือนเพื่อนร่วมแก๊งค์ ชีวิตวัยผู้ใหญ่มีข้อจำกัดมากมาย ส่วนมากเจ้าตัวหรืออย่างเธอสร้างขึ้นเองโดยไม่รู้ตัว พลังของฉันที่ชอบนอกคอก ก็แอบช่วยเธอออกจากกรอบและสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ โดยเฉพาะความผ่อนคลายที่เราทุกคนสร้างขึ้นได้ด้วยตัวเอง เหมือนหย่อนเชือกตึงให้หย่อนลง ถ้าเราขึงให้ตึงเองได้ เราก็หย่อนเชือกนั้นได้ ใครเครียดเองได้ก็ย่อมผ่อนคลายตนเองได้

ฉัน : อ่านที่เธอตอบฉันก็ขำดี เธอทำให้ฉันฉุดนึกว่านี่ฉันเป็นครูมาตั้งแต่ตัวจ้อยเลยหรือไร ช่างสรรหาอะไรมาเปรียบเทียบกันตลอด

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : มันเป็นการเล่นแบบหนึ่ง ตอนเด็กเราเล่นบนพื้นทรายหรือสนามเด็กเล่นด้วยร่างกาย ตอนโตขึ้นเราก็ยังสามารถเล่นได้บนสนามความคิดด้วยปัญญา เอาสิ่งต่างๆ เปรียบเทียบกัน พลิกมุมมองหรือเติมแต่งไอเดียต่างๆ

ฉัน : ฉันคงต้องปรึกษาเธอไม่น้อยกว่าหนึ่งรอบ สำหรับการออกแบบการสอน “เด็กน้อยภายใน” ประจำปีนี้เสียแล้ว ฉันจำได้นะว่าปีก่อน เธอเน้นบอกฉันนักว่าลองไม่ใช้คอมพิวเตอร์และเครื่องฉายสไลด์ สอนจากตัวต่อตัว ใจต่อใจ เป็นธรรมชาติกว่า แล้วฉันก็ไม่ได้ใช้พวกสไลด์คอมพิวเตอร์ในการสอนอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น มีแต่เปิดดนตรี ฉันรู้สึกว่ามันต่อเนื่องไหลลื่นดีกว่าตอนใช้สไลด์

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันไม่คิดค่าแรง ขอแค่ขนมอร่อย น้ำเย็นๆ โอบอุ้มพาให้ร่างกายผ่อนคลาย ฉันอยากลงน้ำจังเลย

*********

ติดตามอ่านได้ที่ https://www.dhammaliterary.org/?page_id=3357