“หัวใจทองคำ” ปุณณมา ศิริพันธ์โนน (นก)

“หัวใจทองคำ”
ปุณณมา ศิริพันธ์โนน (นก) งานเขียนต่อยอดคอร์ส เขียน=มหัศจรรย์ชีวิต

ถ้าพูดถึง “โรโบคอน” หรือ “เจ้าหุ่นคอมพิวเตอร์” เชื่อว่าเด็กๆรุ่นใหม่คงไม่มีใครรู้จัก
แต่ถ้าลองถามเพื่อนๆที่อายุอานามสักสามสิบปลายๆขึ้นไป คงมีคนร้องอ๋อบ้าง ไม่มากก็น้อย ^__^
… เจ้าหุ่นตัวนี้เป็นหุ่นกระป๋องสีแดง ที่มีแขนขาเป็นท่อยางย่นสีเทาเงินและมีเครื่องยนต์อยู่ด้านหน้า
ฝาหน้าท้องเปิดได้คล้ายกระโปรงรถยนต์ เพราะเค้าว่ากันว่า รูปร่างของโรโบคอนเลียนแบบมาจากรถโฟล์คเต่า
เรื่องราวของโรโบคอนเป็นภาพยนตร์ซีรีย์จากญี่ปุ่น ซึ่งได้นำเข้ามาฉายทางทีวีเมื่อหลายสิบปีก่อน …
ฉันเองก็เป็นหนึ่งในแฟนคลับของเจ้าหุ่นโรโบคอนในสมัยนั้น

เจ้าหุ่นโรโบคอนเป็นนักเรียนของโรงเรียนฝึกหุ่นยนต์
โจทย์ที่โรโบคอนและเพื่อนหุ่นยนต์ได้รับมอบหมายในทุกอาทิตย์ ก็คือการช่วยเหลือผู้คน และฝึกฝนให้มีจิตใจดีงาม
การทำความดีทุกครั้งจะได้คะแนนเก็บสะสมไปเรื่อยๆ และเมื่อภารกิจจบลงท่านอาจารย์ก็จะมาสรุปคะแนน
ดังนั้นโรโบคอนจึงมุ่งมั่นทำความดีอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้คะแนนหนึ่งร้อยเต็ม
แต่ด้วยความซุ่มซ่าม ไม่รอบคอบ และความกลัวแมลงสาบ ทำให้โรโบคอนมักพลาดจนถูกหักคะแนนเป็นศูนย์เกือบทุกครั้ง
ในตอนเด็กฉันก็จะคอยลุ้น คอยเชียร์โรโบคอนเสมอ และจะเศร้าเสียใจไปด้วยทุกครั้งที่เจ้าหุ่นได้ศูนย์คะแนน
… ถึงจะพลาดนับครั้งไม่ถ้วน แต่โรโบคอนก็ไม่เคยย่อท้อในการทำความดี
จนในท้ายที่สุดโรโบคอนก็ได้คะแนนเต็มและได้”หัวใจทองคำ”ตอบแทน

ในวัยเด็กแง่คิดหลักๆที่ฉันได้จากโรโบคอนเป็นแบบตรงไปตรงมา คือ …
ต้องหมั่นทำความดี อย่าประมาท อย่าซุ่มซ่าม อย่าท้อ
… แต่มาวันนี้ ในวันที่ผ่านประสบการณ์มามากมายในชีวิต เมื่อมองย้อนกลับไปหาเจ้าหุ่นโรโบคอน
ฉันกลับมองเห็นแง่มุมที่มีมิติหลากหลายมากขึ้นและแตกต่างไปเดิม

การทำความดีของเจ้าหุ่น แม้จะทำด้วยความตั้งใจดี อยากช่วยเหลือ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอยากได้คะแนนเต็มร้อย
คำถามสำคัญจึงเกิดขึ้นในใจว่า แล้วตัวฉันหล่ะ ทำความดีเพื่ออะไรบ้าง
… เพื่อสร้างความสุขให้คนอื่น นี่คงเป็นเพียงเหตุผลเปลือกนอกประการแรกที่ฉันและคนทั่วไปนึกได้
แต่โดยลึกๆแล้ว มันเพื่อความสุขที่เกิดขึ้นภายในใจฉันเองต่างหาก
ซึ่งความสุขภายในนี้เองเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงเติมเต็มให้ฉันไม่ย่อท้อในการทำความดี เช่นเดียวกับเจ้าหุ่น
… เพื่อสั่งสมความดีตามหลักศาสนา เช่นเดียวกับการสะสมคะแนนของเจ้าหุ่น
โดยหวังว่าในบั้นปลายชีวิตจะได้คะแนนเต็มสักครั้งหนึ่ง
… เพื่อหัวใจทองคำ!! แล้วหัวใจทองคำคืออะไร …
ในวันนี้ฉันมองว่าหัวใจทองคำที่เจ้าหุ่นตามหา ก็คือ คำชื่นชมยอมรับจากท่านอาจารย์และผองเพื่อนหุ่นยนต์
ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากตัวฉัน ซึ่งทำความดีและทำสิ่งต่างๆมากมาย โดยมุ่งหวังว่าจะได้รับคำชื่นชมยอมรับจากผู้คนรอบตัว
ฉันและเจ้าหุ่นมัววิ่งวุ่นตามหาและรอคอยให้มีใครสักคนภายนอกมาหยิบยื่นหัวใจทองคำให้เป็นรางวัล
และผิดหวังเสียใจเสมอเมื่อยังไม่ได้มา
แต่ว่า”หัวใจทองคำ”ที่ต้องรอคอยจากภายนอกแบบนี้หรือคือสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ

ฉันได้หลงลืมสิ่งสำคัญไปอีกแล้วสินะ
ฉันลืมที่จะภาคภูมิใจในความรู้ความสามารถของตัวเอง
ความภูมิใจในจิตใจดีงาม ความภูมิใจในการกระทำสิ่งดี
… ฉันลืม “หัวใจทองคำ”ภายในที่ฉันมีอยู่

ทุกวันนี้ พวกเราหลายคนมักเผลอและหลงลืม“หัวใจทองคำ”ภายในของตนเอง
เพราะมัวแต่จะรอคอยคำตัดสินและรางวัลจากภายนอก
การรอคอยและคาดหวังการตอบสนองจากผู้อื่นของเรายิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโลกออนไลน์ที่การสื่อสารรวดเร็วทันใจและง่ายดายเพียงปลายนิ้ว
… เดี๋ยวนี้ พวกเราหลายคนถวิลหาการกด Liked ใน Facebook
หรือบางคนก็รอคอยว่าข้อความของตนได้ถูกอ่านหรือรับรู้แล้วในกลุ่ม Line
(แค่ได้เห็นคนส่งสติ๊กเกอร์ตอบกลับมาก็รู้สึกดี มีความสุข)
พวกเราบางคนพยายามขวนขวายครอบครองสิ่งของฟุ่มเฟือยมากมาย
เช่น Smart phone รุ่นใหม่ๆ กระเป๋า Brand name …
เพียงเพราะหวังในสร้างรูปลักษณ์ภายนอกให้คนอื่นยอมรับ
เทคโนโลยีที่ก้าวไปอย่างรวดเร็วและกระแสวัตถุนิยม นำพาตัวเราไกลจาก“หัวใจทองคำ”ภายในของตนเองมากขึ้นเรื่อยๆ

และเมื่อเรายึดเอาสิ่งภายนอกเป็นตัวชี้วัดคุณค่าของตนเอง
ซึ่งสิ่งภายนอกเหล่านี้มันอยู่เกินอำนาจควบคุมของเราให้เป็นดั่งใจหวัง
ในบางครั้งคำตัดสินของคนบางคนนอกจากจะไม่เป็นอย่างที่หวัง มันอาจสร้างบาดแผลฝังลึกให้เราอีกต่างหาก
พวกเราจึงมักจมอยู่กับความรู้สึกพลาดหวัง ไม่ได้อย่างใจ เช่นเดียวกับเจ้าหุ่นที่ได้ศูนย์คะแนน

เมื่อนานมาแล้ว เจ้าหุ่นได้สอนฉันให้ทำความดี ช่วยเหลือผู้อื่น และพาฉันไปรู้จัก”หัวใจทองคำ”จากภายนอก
ในวันนี้ฉันเองจึงอยากชวนเจ้าหุ่นย้อนกลับมาหา“หัวใจทองคำ”ภายใน ซึ่งเป็นรางวัลที่มีคุณค่าและยั่งยืนกว่า
“หัวใจทองคำ”ภายใน เปี่ยมด้วยพลังซึ่งคอยเติมเต็มและกระตุ้นให้เราก้าวต่อไป