“ขอขอบคุณสถาบันธรรมวรรณศิลป์ที่จัดกิจกรรมความเรียงในหัวข้อ “วัดที่ฉันหวัง” เพื่อส่งเสริมให้เยาวชนตระหนักถึงคุณค่าของวัดเพราะวัดเปรียบเสมือนสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจบุคคลที่นับถือศาสนาพุทธหรือตกอยู่ในความทุกข์ วัดก็จะเป็นที่พึ่งโดยใช้หลักธรรมะ คุณธรรมมาสั่งสอนเพื่อควบคุมคนในสังคมให้ปฏิบัติตนในทางที่ดี”
.
นางสาวปิยะนาฏ ปัญญาวุธ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รางวัล “ชมเชย” โครงการประกวดงานเขียน ธรรมวรรณศิลป์ ครั้งที่ ๗ หัวข้อ “วัดที่ฉันหวัง”
.
ผลงานความเรียง : อารามบนผืนพสุธา ดุจฟากฟ้าสุราลัย
.
วัด คือ คำเรียก ศาสนสถานของพระพุทธศาสนาในประเทศไทย ประเทศกัมพูชา และประเทศลาว เป็นที่ประกอบศาสนกิจของพุทธศาสนิกชน และเป็นที่อยู่ของภิกษุสามเณร ปัจจุบันวัดไทยต่างจากวัดไทยในอดีตเป็นอย่างมาก โดยจะเห็นได้จากกระแสข่าวด้านลบของพระพุทธศาสนาที่ออกมาบ่อยครั้ง
.
ทุกครั้งที่ดิฉันไปวัดเมื่อยังเป็นเด็ก ดิฉันรู้สึกมีความสุขมาก เพราะในวัดมีความร่มรื่น อากาศเย็นสบาย วัดบางที่มีสนามเด็กเล่น และที่สำคัญคือการได้นั่งฟังธรรมะร่วมกับครอบครัว นับเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่ดิฉันประทับใจ
.
เมื่อดิฉันโตขึ้น ดิฉันสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงถึงสภาพสังคม คนส่วนใหญ่ไม่เข้าวัดฟังธรรม อาจเป็นเพราะในปัจจุบันเราหันมาให้ความสำคัญกับการใช้แอพพลิเคชัน หลายคนใช้แอพพลิเคชันในการส่งบทสวดมนต์ ส่งรูปภาพเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา บางครั้งส่งในรูปแบบจดหมายลูกโซ่จนหลายคนเกิดความหลงเชื่อในทางที่ผิด ส่วนการทำบุญก็โอนเงินผ่านธนาคาร เพราะ สะดวกสบายไม่เสียเวลาเดินทาง ซึ่งเป็นสาเหตุของการเกิดวัดพาณิชย์ขึ้น วัดพาณิชย์ที่ดิฉันพูดถึงนี่ดิฉันขอให้คำนิยามว่า เป็นการเห็นความสำคัญของเงินตรามากกว่าการทำบุญ โดยไม่สนใจว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิด ไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษ ด้วยสิ่งนี้ดิฉันจึงมีภาพ “ วัดที่ฉันหวัง ” ที่ดิฉันอยากได้ และอยากเห็นภาพในอีกไม่นาน
.
“ วัดที่ฉันหวัง ” คือ ศาสนสถานที่ไม่เพียงแต่เป็นสถานที่ประกอบศาสนพิธี และที่อยู่ของภิกษุสามเณรเท่านั้น ดิฉันอยากให้มีการแบ่งเขตวัดออกเป็น ๒ เขต คือส่วนของพุทธาวาส และสังฆาวาสไว้อย่างชัดเจน เพื่อไม่ให้ขัดกับพระวินัยของสงฆ์ ดิฉันอยากเห็นวัดเป็นทั้งหอประชุม กล่าวคือ เป็นศูนย์กลางของการเจรจา แลกเปลี่ยนความคิดของคนในชุมชน เพื่อร่วมกันพัฒนาชุมชนให้เจริญก้าวหน้า ดิฉันอยากเห็นวัดเป็นศูนย์กลางของการศึกษา ดังเช่นในอดีตที่ใช้ศาสนสถานเป็นโรงเรียนเป็นสถานที่ถ่ายทอดความรู้ให้แก่เด็กและเยาวชนได้มีความรู้ เพื่อใช้ศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้น เมื่อประสบความสำเร็จเด็กและเยาวชนเหล่านี้ก็สามารถนำความรู้ที่ได้จากการศึกษามาแก้ไขปัญหาในชุมชนของตน ให้มีการพัฒนาเพื่อความเจริญก้าวหน้าสืบไป อยากเห็นวัดเป็นทั้งสวนสาธารณะ และลานกีฬา ภายในวัดมีความร่มรื่นของต้นไม้ ดอกไม้ สวนหย่อม มีพุทธศาสนิกชนนั่งปฏิบัติธรรม เดินจงกรม ฝึกสมาธิ อาทิ วัดกันทรารมณ์ ตำบลดูน อำเภอกันทรารมย์ วัดบ้านโดด ตำบลโดด อำเภอโพธิ์ศรีสุวรรณ วัดสระกำแพงใหญ่ ตำบลสระกำแพงใหญ่ อำเภออุทุมพรพิสัย วัดเกียรติแก้วสามัคคี ตำบลศรีแก้ว อำเภอศรีรัตนะ ซึ่งทั้งหมดที่กล่าวมาคือวัดที่อยู่ในจังหวัดศรีสะเกษเป็นวัดในจังหวัดที่ดิฉันอาศัยอยู่ รายชื่อวัดทั้งหมดคือวัดที่มีผลการพัฒนาวัดที่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานวัดต้นแบบ ด้านการปกครอง ด้านการเผยแผ่ และด้านสาธารณูปการ ถือว่าเป็นวัดที่ไม่ได้ดังเป็นที่รู้จักกันมากมาย แต่ดิฉันประทับใจในทัศนียภาพในบริเวณวัดเป็นอย่างมาก รวมไปถึงความประทับใจในเรื่องข้อปฏิบัติภายในวัดเป็นอย่างยิ่ง ดิฉันอยากเห็นวัดมีผืนหญ้าสีเขียวขจี มองดูแล้วสบายตา มากกว่าการที่พื้นที่ส่วนใหญ่ในบริเวณวัดเป็นคอนกรีต อยากให้วัดเป็นแหล่งเรียนรู้เชิงเกษตรตามแนวทางของการทำเกษตรทฤษฏีใหม่ ของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร เพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัติตนของพุทธศาสนิกชนที่สนใจ โดยการดูแลแหล่งเรียนรู้ก็ให้เป็นการดูแลร่วมกันระหว่าง บ้าน วัด โรงเรียน หรือที่เรามักได้ยินบ่อยครั้งในคำว่า “ บวร ” ซึ่งหมายถึง การรวมตัวของหน่วยทางสังคมที่สำคัญที่สุด เพื่อความเจริญงอกงาม บ่งบอกถึงวัฒนธรรมอันจะเกิดจากความดีงามของคนทุกคนที่จะร่วมกันพัฒนาทั้งสามสิ่งไปพร้อมๆกันดังสุภาษิตที่ว่า “วัดจะดีมีหลักฐานเพราะบ้านช่วย บ้านจะสวยเพราะมีวัดดัดนิสัย บ้านกับวัดผลัดกันช่วยก็อวยชัย ถ้าขัดกันก็บรรลัยทั้งสองทาง” ดิฉันอยากเห็นวัดมีพิพิธภัณฑ์แสดงศิลปวัฒนธรรมของชุมชน ประวัติความเป็นมาของวัด เพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ด้านวัฒนธรรมให้แก่ผู้ที่สนใจ เด็กและเยาวชน รวมไปถึงเป็นสถานที่ศึกษาดูงานของหน่วยงานต่างๆ ทั้งภาครัฐและเอกชน
.
นอกจากภาพวัดที่ฉันหวังทางด้านกายภาพที่ดิฉันอยากเห็นแล้ว ดิฉันอยากเห็นภาพวัดที่ฉันหวังในด้านจิตใจทั้งในส่วนของภิกษุสามเณร และพุทธศาสนิกชน อยากเห็นภาพของพุทธศาสนิกชนนำวัฒนธรรมการแต่งกายเข้าวัดแบบดั้งเดิมมาใช้ คือ ผู้ชายสวมกางเกงขายาวสุภาพ และผู้หญิงนุ่งผ้าถุงหรือผ้าซิ่น สวมเสื้อที่สุภาพ ไม่แต่งกายล่อแหลม อยากเห็นภาพของพุทธศาสนิกชนเข้าวัดทำบุญร่วมกันกับครอบครัว เพื่อน หรือคนรัก โดยจะเห็นจากปัจจุบันหลายคนจะเข้าวัดทำบุญ ปฏิบัติธรรม เจริญภาวนาเฉพาะยามที่ตนมีเรื่องทุกข์ร้อน หรือไม่สบายใจเท่านั้น ดิฉันอยากเห็นภาพของภิกษุสามเณรตระหนักในพระวินัยอย่างเคร่งครัด ปฏิบัติตามหลักจริยวัตรของสงฆ์ ซึ่งในปัจจุบันบางวัดมีภิกษุสามเณรที่รับสะเดาะเคราะห์ ซึ่งถือว่าคัดกับทางพระวินัย อยากให้ภิกษุสามเณรเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่พุทธศาสนิกชนและคนทั่วไป
.
วัดที่ดิฉันหวังไม่จำเป็นต้องเป็นวัดที่ใหญ่ มีผู้คนรู้จักอย่างแพร่หลาย มีพุทธศาสนิกชนเข้ามาบริจาคเงินมากมาย แต่เป็นวัดในรูปแบบของการทำบุญที่แท้จริง ไม่มีการแทรกแซงจากหน่วยงานอื่น ดิฉันขอเชิญชวนพุทธศาสนิกชนและผู้ที่มีจิตศรัทธาทุกคนให้ความสำคัญกับพระพุทธศาสนา ทั้งด้านการปกครอง ด้านการเผยแผ่พระพุทธศาสนา และด้านสาธารณูปการ เพื่อดำรงรักษาไว้คู่ชาติไทยสืบไป และนี่คือ “ วัดที่ฉันหวัง ” ที่ดิฉันอยากให้เกิดขึ้นในชาติไทย
.
.
ติดตามบทความ และ กิจกรรม การอบรม #เขียนเปลี่ยนชีวิต ได้ที่ www.dhammaliterary.org