Author: admin

“จากบันทึกแรก ผมได้เห็นว่าตัวเองมีการพัฒนาขึ้นเรื่อยๆเริ่มมีความคิดขึ้นเรื่อยๆ จากที่ตัวเองเป็นคนที่ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนก็เริ่มที่จะสนใจเรียน สนใจอนาคต สนใจครอบครัวมากขึ้น ทำให้ผมเข้าใจว่าผมต้องมีการพัฒนาตัวเองต่อไปขึ้นเรื่อยๆบ้างครั้งอาจจะมีเหนื่อยมีท้อแต่เมื่อลองมองคนที่ช่วยผลักดันเรามาถึงตอนนี้คงเหนื่อยกว่าที่เราเป็นตอนนี้ ต่อจากนี้ผมก็จะพยายามพัฒนาตัวเองให้ได้ทำงานอย่างที่ต้องการ การเรียนรู้ในห้อง ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ชอบสังเกตผู้อื่นและใส่ใจผู้อื่น แต่ตัวผมเองเป็นคนที่ชอบพูดไม่คิดพูดไปแล้วจะมาคิดทีหลังว่าจะรู้สึกอย่างไรซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าที่ผมพูดไปนั้นทำให้ผู้ฟังโกรธหรือคิดอะไรหรือเปล่าแต่เมื่อผมพูดไปแล้วผมจะนิ่งแล้วมาคิดว่าไม่น่าพูดไปเลย อย่างเช่นตอนกิจกรรมจับมือเพื่อนแล้วให้ทำเป็นวงกลมมีเพื่อนจับมือผิดแล้วผมดันไปเผลอพูดว่าทำไมจับมือข้างเดียวกัน ผมรู้สึกผิดมากที่ทำให้เพื่อนรู้สึกแย่ หลังจากกิจกรรมนี้ทำให้ผมรู้ตัวเองว่าให้คิดก่อนที่จะพูดอะไรออกไปว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรและกิจกรรมสี่ทิศทำให้รู้ว่าผมเป็นคนที่แคร์คนอื่น ไม่มีความเป็นผู้นำ และขี้โมโห ผมจึงตั้งใจที่จะพัฒนาตัวเองในสิ่งที่ตัวเองขาดไปให้ได้ สิ่งที่ผมยกตัวอย่างนั่นคือ “เปลวเทียน” ซึ่งไฟก็เปรียบได้เหมือนกับอารมณ์ของผมที่เป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้โมโห และเมื่อโมโหจะเป็นคนที่พูดอะไรตรงไปตรงมาไม่คิดถึงผลเสีย และเทียนก็คือตัวผมที่คอยประคับประครองให้ไฟนั้นอยู่ในขอบเขตไม่ลุกลามไปไหม้สิ่งของเสียหาย สิ่งที่ผมคิดว่าที่ผมเป็น เปลวเทียน เพราะว่าถ้าผมเป็นไฟอย่างเดียวก็อาจจะทำความเสียหายได้มากกว่าที่ให้ประโยชน์กับผู้อื่นก็เหมือนกับไม่มีเทียนที่คอยให้ไฟอยู่ในขอบเขตของเทียน และถ้าผมเป็นเทียนอย่างเดียว ผมก็เหมือนดั่งเทียนที่ไม่มีไฟที่ไม่สามารถให้แสงสว่างได้ในยามค่ำคืน เป็นเทียนที่ต้องคอยให้คนมาจุดไฟเพื่อสร้างประโยชน์ เปลวเทียนก็เหมือนผมมีสองสิ่งนี้อยู่ในตัว จะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้ ถ้าผมขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปผมจะเป็นแบบเหตุการณ์ที่ผมเคยพบเจอ…”   / นายโชติวิชญ์ ถนอมศรีเดชชัย นักศึกษา ม.บูรพา (เทคโนโลยีการศึกษา)     “สิ่งที่เราเห็นตัวเราในกระจกนั้น ข้าพเจ้าว่ามันคือสิ่งที่ตัวเราอยากให้เป็นหรือคิดว่าเราเป็นซะมากกว่า มันเป็นภาพมายา ภาพที่อยากให้คนอื่นเห็นว่าเราเป็นแบบนี้ ทั้งเสื้อผ้า ร่างกาย การแต่งหน้าแต่งตา หนวดเครา ทรงผม ล้วนเป็นสิ่งปรุงแต่งให้เราสร้างสรรค์ตัวตนของเราขึ้นมา เนื้อหนัง ร่างกายและรูปร่างที่ได้มาตั้งแต่กำเนิดไม่อาจเลือกได้ แต่เราก็ขอเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงแก้ไข ตกแต่งมันใหม่ ให้ได้สมดังใจอีก… Continue reading บางส่วนจากข้อสอบการสะท้อนตนเอง กลุ่มเรียนเดือน ก.ค. ชุดที่ ๑

อนุสารเพื่อประจักษ์ชีวิต ลิขิตเพื่อใคร่ครวญตน เดินทางมาสู่ฉบับที่ ๖ แล้ว พร้อมเรื่องราวความรู้สึก ๔ แง่มุมมองจากงานเขียนเยาวชนรางวัลธรรมวรรณศิลป์ 
ความเป็นศิลปินภายใน คอลัมน์ลมหายใจจับปากกา
การมองความงามและมาตรวัด บันทึกเล็กเล็ก
และบทกวีภาพปริศนาธรรมสะท้อนใครจัดใครกันแน่ ************ สถาบันธรรมวรรณศิลป์ก็ได้เดินทางจัดการสอนการภาวนาผ่านศิลปะและการเขียนอย่างเข้มข้นเพื่อต่อยอดการปฏิบัติธรรมครบสามองค์การภาวนา ณ จังหวัดอุบลราชธานี เมื่อ ๑๐ ถึง ๑๒ กรกฎาคม ๒๕๕๘ ก่อนอ่านสะท้อนให้คะแนนสอบแก่นักศึกษา ๓ ห้องเรียน ผู้เรียนเนื้อหาพิเศษการรู้จักตนเองผ่านรายวิชาใน ๒ สัปดาห์นี้ ************   อนุสารธรรมวรรณศิลป์ ๐๖ ณ กรกฎาคม ๒๕๕๘ แรม ๑๕ ค่ำ เดือน ๘ 
อนุสารรายครึ่งเดือน คืนเดือนเพ็ญและคืนเดือนมืด ดาวโหลดอนุสารได้ที่ อนุสารธรรมวรรณศิลป์๐๖ https://www.dhammaliterary.org/wp-content/uploads/2015/07/อนุสารธรรมวรรณศิลป์๐๖.pdf   อ่านเพื่อประจักษ์ชีวิต ลิขิตเพื่อใคร่ครวญตน ลำดับบทความในอนุสารธรรมวรรณศิลป์ ฉบับ ๐๖ ๑. งานเขียนรางวัลธรรมวรรณศิลป์ เรื่อง แค่ความรู้สึก ๒. คอลัมน์… Continue reading อนุสารธรรมวรรณศิลป์ ฉบับที่ ๖

  หายใจเข้า  เรามีผู้สร้างสรรค์อยู่ในร่างกายและหัวใจเรา หายใจออก  สิ่งใหม่ๆ เกิดขึ้น  สิ่งเก่าล่วงดับลงนับหลายครั้ง เพียงหนึ่งลมหายใจ เมื่อมองยังเพื่อนหรือใครอื่นผู้มีวี่แววทางศิลปิน เรามักติดภาพลักษณ์ทางใจเห็นพวกเขามักเป็นคนมีความรู้สึกอันพิเศษ  เป็นตัวของตัวเอง  มีหัวใจโบยบินตามความรู้สึกและลงมือทำตามที่รู้สึกนั้น  เรายังอาจมิทันศึกษาความเป็นศิลปินอย่างเข้าใจถ่องแท้ จึงพลาดโอกาสน้อมนำความเป็นผู้สร้างสรรค์ในตัวเรามาใช้อย่างรู้ค่ารู้คุณ ศิลปินมิใช่ผู้วิเศษ เราต่างมีความเป็นศิลปิน เพราะหัวใจเราต่างมีความรู้สึกอันพิเศษ พลังที่อยู่เหนือความอยากได้ ใคร่มีใคร่เป็น แต่ความพิเศษนั้นจะมีประโยชน์ได้ก็ต่อเมื่อถูกฝึกฝนและขัดเกลา เยี่ยงการสกัดเพชรหินล้ำค่าจากหินกระด้าง เฉกเช่นการลับคมลมหายใจ เมื่อเรากลับมาอยู่กับลมหายใจอย่างเต็มที่เท่านั้น เราจึงรู้พลังที่หล่อเลี้ยงชีพชีวาละเอียดลออ และหายใจอย่างมีคุณค่าได้ที่สุด หายใจเข้า  เราไม่จำเป็นต้องทำงานศิลปะหรือเขียนงานวรรณกรรม แต่เราสามารถน้อมนำทิศวิถีการเรียนรู้เยี่ยงศิลปินบ่มเพาะชีวิตเราและผู้อื่นได้  เพราะลำพังความรู้มิอาจเติมเต็มชีวิตได้ครบถ้วน เพียงเหตุผลมิอาจทำให้เราเข้าใจตัวเองและใครต่อใครได้ จะใช้ชีพชอบอย่างเกื้อกูลตนเองกับสังคมต้องมีทั้งศาสตร์และศิลป์ การเรียนรู้ผ่านหลักสูตรเขียนเปลี่ยนชีวิต ผมแนะนำให้ผู้เรียนไม่รออารมณ์พา ไม่ลงมือทำเพราะมีอารมณ์ชักนำ  แต่ให้สร้างความรู้สึกที่มุ่งหมายปรารถนาพัฒนาตนเองและลงมือทำ  เพราะการเขียนตามอารมณ์ความรู้สึกเพียงส่วนเดียว ย่อมส่งเสริมการตามใจตน มิใช่การบ่มเพาะจิตใจ  ผู้เรียนจำเป็นต้องฝึกเผชิญกับขอบอันท้าทายเมื่อต้องฝืนใจ  เราต่างมีแนวโน้มเรียกร้องสิ่งที่เราต้องการยามปรารถนา และหลีกเลี่ยงหลบห่างยามเราไม่ต้องการ  การฝึกฝนการเขียนหรือศิลปะเป็นเช่นเดียวกับการฝึกฝนการปฏิบัติธรรม  ซึ่งน้อมนำเรากลับมาเผชิญกับความเคยชินของชีวิตและฝึกก้าวข้ามเพื่อความหลุดพ้นทีละเล็กละน้อย หายใจออก  เมื่อเราได้ศึกษาผู้ศึกษาศิลปะหรือกระทั่งคุรุศิลปาจารย์  การก่อเกิดงานรังสรรค์แต่ละชิ้นและการก้าวย่างในวิถีศิลปิน มิใช่การตามใจตน ตามแต่อารมณ์พา มิใช่ว่าวน้อยที่ปล่อยลอยตามแรงลม  หากแต่เป็นนกที่รู้ใช้และรู้ทันสายลมของท้องฟ้า ผ่านการฝึกมือฝึกซ้ำหนักหนา บางครั้งสร้างผลงานยามแสนปิติเบิกบาน  บางครั้งยามยากเข็ญสุดฝืนใจ  สำเร็จหนึ่งครา  ล้มเหลวนับร้อย … Continue reading อารมณ์ศิลปิน

บันทึกจากคุณป๋อง ผู้เข้าร่วมการอบรมเด็กน้อยภายใน ๒๕๕๘ เมื่อเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา อ่านแล้วเห็นความเป็นเด็กน้อย ความกล้าที่จะรับฟังเขา และความเข้าใจที่แผ่ขยายมานอกพื้นที่หัวใจ ขอบคุณคุณป๋องที่อนุญาตแบ่งปันให้พวกเราได้อ่านครับ    

จิตอาสาเพื่อผู้พิการทางสายตา   น้องหญิง เบญจมาศ แสนหลวง เยาวชนที่ได้รับทุนจิตอาสาจากการประกวดงานเขียนธรรมวรรณศิลป์ พร้อมเพื่อนๆ ลงแรงเปิดหมวกหาทุน เพื่อช่วยเหลือมูลนิธิธรรมิกชนเพื่อคนตาบอดแห่งประเทศไทยฯ และช่วยแรงจิตสาธารณะ น้องหญิงได้เรียนรู้อีกว่า “ตอนไปเล่นดนตรีสนุกมาก เหนื่อย ฝนตกด้วย แต่เหนื่อยกายไม่เหนื่อยใจ เวลาทำอะไรให้ใครด้วยตัวเอง หาเงินได้ด้วยตัวเอง ซึ่งแลกจากแรงกายของเรา มันภาคภูมิใจกว่าการได้มันมาง่ายๆ”     ภาพ https://www.facebook.com/media/set/?set=a.909824872416214.1073741861.205984142800294&type=3   จิตอาสามอบสิ่งของเกื้อกูลทหารชายแดนภาคใต้   น้องออโต้ วิภู ชลานุเคราะห์ เยาวชนรางวัลธรรมวรรณศิลป์ ประจำปี ๒๕๕๗-๒๕๕๘ ดำเนินกิจกรรมจากทุนจิตอาสาส่งของใช้ เครื่องอุปโภค และขนม เพื่อเกื้อกูลและเป็นกำลังใจแก่ทหารผู้ปฏิบัติงาน ณ จังหวัดชายแดนภาคใต้     https://www.facebook.com/media/set/?set=a.912465565485478.1073741862.205984142800294&type=3

ต้อนรับอนุสารธรรมวรรณศิลป์ ฉบับที่ ๕ และส่งท้ายการอบรมล่าสุดของสถาบัน หัวข้อ “เด็กน้อยภายใน”  ด้วยคอลัมน์ใหม่ จากนักเขียน “น้องเล็ก” นักเขียนรุ่นใหม่ผู้พลิกลีลาปลายปากกาจากนักคิดอย่างเข้มแข็ง สู่ผู้มองโลกด้วยดวงตาของเด็กน้อย โลกเราต้องการผู้มีดวงตาเช่นนี้มากเพียงใด โปรดติดตามใน “บันทึกเล็กเล็ก”       อนุสารธรรมวรรณศิลป์ ๐๕ ณ มิถุนายน ๒๕๕๘  ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๘ อนุสารรายครึ่งเดือน คืนเดือนเพ็ญและคืนเดือนมืด     อ่านเพื่อประจักษ์ชีวิต  ลิขิตเพื่อใคร่ครวญตน     ลำดับบทความในอนุสารธรรมวรรณศิลป์ ฉบับ  ๐๕ ๑. งานเขียนรางวัลธรรมวรรณศิลป์ เรื่อง  การตายของชายใบ้ กับ ความทุกข์ในใจ…ของชีวิตผม ๒. คอลัมน์ ลมหายใจจับปากกา  ตอน  จำเป็นไหมต้องทำใจ ๓. คอลัมน์ บันทึกเล็กเล็ก  ตอน ใครทำร้ายสนามเด็กเล่นของเรา ๔.… Continue reading อนุสารธรรมวรรณศิลป์ ฉบับที่ ๕

การอบรมกระบวนการเขียนทางจิตวิทยาเพื่อการเยียวยาและดูแลกายใจ ในหัวข้อ “เขียน = ปลดปล่อยชีวิต”   : โอบอุ้ม เพาะรัก ด้วยปัญญาภายใน คอร์สกึ่งออนไลน์ เขียนเปลี่ยนชีวิต ชุดที่ 9 @2558       ปิดรับสมัครสำหรับการอบรมรอบเดือนสิงหาคม ๒๕๕๘   โดย ศูนย์การเขียนเปลี่ยนชีวิต สถาบันธรรมวรรณศิลป์ ผู้ริเริ่มคอร์สกึ่งออนไลน์การเขียนบันทึกเพื่อพัฒนาชีวิตแห่งแรกในประเทศไทยและมุ่งมั่นการจัดกิจกรรมเนื้อหาเชิงลึกและการให้คำปรึกษาที่ค่าใช้จ่ายน้อยและนำไปใช้ในชีวิตจริงได้อย่างยั่งยืน     “กลับมารับฟังตัวเองด้วยการเขียนเชิงกระบวนการ  ไม่เน้นเขียนดี ไม่เน้นเขียนเก่ง เขียนเพื่อดูแลสุขภาพกายและใจ” เนื่องด้วยอบรมชุดนี้จะจัดเป็นครั้งสุดท้ายในเดือนสิงหาคม ก่อนปรับเปลี่ยนตารางหลักสูตรใหม่ต้อนรับการดำเนินงานปีที่ ๙ ของสถาบัน จึงเพิ่มเนื้อหาพิเศษในการอบรมชุดนี้ คือ “ความเป็นแม่ภายใน และอิทธิพล”     ที่มาและความสำคัญ สถาบันธรรมวรรณศิลป์ ได้จัดการอบรมและการให้คำปรึกษาอย่างต่อเนื่อง เกี่ยวกับการเขียนบันทึกและการเขียนเชิงกระบวนการเพื่อดูแลและพัฒนาสุขภาวะทางจิตใจและร่างกาย  ปรับเปลี่ยนมุมมองต่อตนเองและความเข้าใจชีวิต  โดยไม่ต้องอาศัยทักษะการเขียนและทักษะด้านศิลปะ  พร้อมกระบวนการกลุ่มการเรียนรู้แบบผ่านประสบการณ์อย่างมีส่วนร่วม ควบคู่กับกระบวนการเรียนรู้แบบจิตปัญญาศึกษา ให้กับกลุ่มบุคคลทั่วไปและกลุ่มเฉพาะ หลากหลายอาชีพและช่วงวัย การอบรมในลักษณะนี้ทั้งแบบในห้องเรียนและทางไกล เป็นการอบรมที่ผสมผสานการเรียนรู้ด้วยใจอย่างใคร่ครวญ การผ่านประสบการณ์อย่างมีส่วนร่วม และกระบวนการทางจิตวิทยา… Continue reading เขียน = ปลดปล่อยชีวิต รุ่นที่ ๙ เปิดรับสมัคร