Category: บทภาวนา อนัตตา

    เธอกังวลใจไปก็เท่านั้น ความคิดมักปรุงให้เกินจริงเสมอ นั่งตรงนี้ให้ใจสงบ เมื่อน้ำนิ่งตกตะกอน เธอจะเห็นน้ำนั้นอย่างชัดเจน . อย่าถือความกังวลเป็นหน้าที่ของเธอ อย่าปล่อยให้ความคิดบดบังหัวใจ อย่าให้ความกลัวทำร้ายเธอกว่านี้ หน้าที่ของเธอคือปัจจุบัน . เมื่อฉันหลงไปในห้วงจิตตีความ คุณค่าและปัญญาที่มีก็หล่นหาย เมื่อทึกทักสิ่งต่างๆ เป็นของฉัน ใจยิ่งกลุ้มรุมร้อนกระวนกระวาย . ความกังวลไม่ใช่หัวใจของเรา เพียงการคิดวนไปในความว่าง อนาคตยังไม่มี กังวลใจเกิดขึ้นได้อย่างไร เพียงกลัดกลุ้มเพราะเกาะกุม สิ่งที่ไม่มี . นั่งดูอยู่ตรงนี้ก่อน ความคิดที่เกินเลยเหล่านั้นมาจากไหน เราเหมือนผู้วิตกกับฝุ่น ในขณะพื้นผิวนั้นยังเงางาม . ความกังวลใจไม่ใช่ตัวตน สิ่งที่กังวลไม่ใช่ของใจ ความกังวลจะเกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อเราก็เป็นอนัตตา . นั่งดูตรงนี้ก่อน ไม่มีของวางอยู่ฝุ่นจะจับอะไร หากมีของอยู่ แค่ยกตัวเธอออกไป ความกังวลจะเกิดขึ้นได้อย่างไร . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์… Continue reading ความกังวลไม่ใช่หัวใจของเรา

    ถือหน้าจอ ส่องแสงเข้าตา ใจเพลิดเพลินความเสมือน หลงติดมายา ปาดไปมาบนกระจก ใจใฝ่หา รูปเสียงให้รส ปรุงแต่งเวทนา ส่องจ้องค้างลุ่มหลง ตาบอดลงช้าๆ . อยากมีตนออนไลน์ อยากมีชีวิตบนจอประดิษฐ์มา อยากรู้สึกมีค่า จากกระจกไร้ชีวิต จากสิ่งของไม่รู้สึกรู้สา . ดูให้ดี ดิจิตอลไม่ใช่อัตตา แค่สีสันจากแผงวงจรไฟฟ้า แสงกะพริบนับล้านสาดใส่หน้า กระตุ้นจิตคิดตีความต่างๆ นานา บนคลื่นความถี่ในอากาศ . เรื่องราวในจอปรุงใจตามสัญญา ไม่มีอะไรตั้งแต่ต้นให้เอื้อมคว้า แสงไฟจากจอเพียงจุดกระแสตัณหา ออนไลน์อนัตตา ไม่มีเธอ ของเธอ อยู่จริง . วางมือ วางใจ อยู่กับสิ่งตรงหน้า ดูความล่วงเลยในเวลา อยู่กับเธอที่แท้มิใช่มายา ปิดตาจากแสงไฟให้ใจรู้ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์… Continue reading ส่องจ้องค้างลุ่มหลง ตาบอดลงช้าๆ

    เดินเวียนเทียน ใจภาวนา ก้าวตามหลังพระและใครอื่น ยศถามาจากไหนก็เท่านั้น ตัวเล็กตัวน้อยในท่ามกลาง . รายรอบขอบข้างผู้ลาจาก ช่องเก็บอัฐิและป้ายภาพคอยเตือน มีความตายตรงนี้เป็นเพื่อน มีความตายอยู่ ณ ปลายทาง . พยายามรักษาเปลวเทียนและดอกไม้ ประคองกันลมและยึดถือ เป็นสุขเป็นทุกข์อยู่ในมือ เพียงเพื่อดับและวางลง . มีก้าวและหยุดในการเดิน มีเริ่มและจบในลมหายใจ มีวุ่นและว่างอยู่ภายใน ทุกขณะมีนิพพาน . วนแล้ววนรอบคือสังสารวัฏ เราเพียงมาที่นี่เพื่อเวียนว่าย ตรงกลางที่วนล้อมคือพุทธะ เวียนเทียนตามพระคืนสู่จุดกลาง . เรามาเพื่อก้าวออกจากการเวียน วางดอกไม้ ธูป เทียน คืนสู่บ้าน ไม่มีฉันผู้เดิน ผู้ถือ ผู้ศรัทธา เพียงกระแสปัจจยตาดำเนินไป . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน   อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่… Continue reading เราเพียงมาที่นี่เพื่อเวียนว่าย

    สิ่งที่เธอคิดมิใช่ตัวตนของเธอ สิ่งที่เธอรู้สึกมิใช่เนื้อแท้ของใจ ระลอกน้ำกระเพื่อมไหวแค่ชั่วคราว มิใช่ใบหน้าแท้จริงของสายน้ำ . สิ่งที่เขาคิดมิใช่ตัวตนให้ถือครอง สิ่งที่เขารู้สึกมิใช่เนื้อแท้ที่ยั่งยืน แบกรับใจนั้นไว้ก็เหมือนช้อนน้ำด้วยฝ่ามือ เธอมิอาจเป็นเจ้าของสายน้ำใด . สิ่งที่คิดเพียงจิตปรุงเป็นกระแส สิ่งที่รู้สึกเพียงรับรู้จากการกระทบ แค่กายใจถูกแตะจึงกระเพื่อม จะหมายคว้าอะไรในระลอกเหล่านี้ . อย่าถือสิ่งที่ใครคิดเป็นของเธอ อย่าถือสิ่งที่ใครรู้สึกเป็นของเที่ยง อย่าถือสิ่งที่คาดไว้เป็นดังใจมั่นหมาย เพียงมองสายน้ำนั้นเป็นสายน้ำ . คิด เพียงคิดแล้วดับไป รู้สึกอย่างไร ปรากฏก็ล่วงลับ รับรู้ ตามจริงอยู่ตรงหน้า มิมีสิ่งใดให้แบก อย่าเอาใจไปหาม . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๓ ๒๒ เมษายน ๒๕๖๒ . ติดตามอ่านบทความ : www.dhammaliterary.org/บทความและหนังสือ/ ติดตามการอบรม… Continue reading แบกรับใจนั้นไว้ก็เหมือนช้อนน้ำด้วยฝ่ามือ

      แผ่นดินกว้างใหญ่สำหรับทุกคน หัวใจเธอกว้างพอสำหรับผู้อื่นไหม แผ่นดินรองรับพวกเราอย่างอดทน เธอเข้มแข็งพอจะยอมรับผู้อื่นไหม . สิ่งที่เธอเชื่อมั่นมิใช่ของของเธอ ความเชื่อเป็นเพียงมุมที่ใจมองเท่านั้น สิ่งใดบ้างที่คิดว่าใช่แล้วถูกเสมอ เธออาจกดขี่ผู้อื่นด้วยความดีโดยมิรู้เท่าทัน . พื้นที่เคหาลดน้อยเพราะคอยสะสม ใจเราแคบลงเพราะกอบเก็บความถือมั่น พื้นที่เพียงช่องว่างที่เราทับถม ด้วยตัวตนและการถือเป็นของฉัน . หนักแผ่นดินเริ่มหนักจากหัวใจ หนักหัวใจเริ่มจากหนักอัตตาแบก เราลองย้อนพินิจดูสิ่งที่ถือไว้ ก่อนความดีและความเชื่อจะเป็นแอก* . ประเทศคือการอยู่ร่วมมิใช่ตัวคน ต้องมีความว่างจึงเกิดพื้นที่ แนวคิดเพียงจิตปรุงมิคงทน เราเพียงร่วมก่อมิใช่เจ้าของความดี . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๒ ๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒ . ติดตามอ่านบทความ : www.dhammaliterary.org/บทความและหนังสือ/ ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/… Continue reading แผ่นดินกว้างใหญ่สำหรับทุกคน หัวใจเธอกว้างพอสำหรับผู้อื่นไหม

    คนที่เธอห่วงใยจะใช้ชีวิตของเขาเอง ป้ายที่ติดให้เขาเป็น “ลูก” , “ลูกศิษย์” , “คนสนิท” , “ที่รัก” , “คนสำคัญ” ไม่ใช่ตัวตนอันแท้จริงให้ยึดติด . แม้ผ่านทางมาจากกายและหัวใจ คนที่ห่วงใยก็มิใช่ของให้ครอบครอง สิ่งที่เขาคิดและตัดสินใจ มิอาจใช่ตัวตนของเธอ เราใช้ชีวิตและเติบโตผ่านกายใจตนเท่านั้น . เขามิอาจเป็นอย่างที่เธออยาก เราต่างก้าวเดินไปด้วยจิตจำนงอันเสรี เส้นทางชีวิตเพียงบรรจบและแยกจาก หาใช่สิ่งกำหนดลดคุณค่าที่เธอมี . คนที่ห่วงใยมิใช่ตัวตนที่แต่งปั้น เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แค่ปัจจัยแต่งปรุง ความห่วงใยมิใช่ของใช้ให้ผูกมั่น ความปรารถนาดีเริ่มจากการยอมรับ . เพียงต่างเติบโตตามวาระและปัจจัย เราจะเป็นไปตามห่วงสายใยกรรม . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๑ ๒๔ ตุลาคม ๒๕๖๑… Continue reading คนที่เธอห่วงใยจะใช้ชีวิตของเขาเอง

    ผลงานเป็นผลของงาน ชิ้นงานมิใช่ชีวิตของเธอ งานคือหน้าที่ของกายใจ งานมิใช่ทั้งชีวิตและตัวตน . เมื่อถือผลงานเป็นของฉัน ย่อมเจ็บจากคำวิจารณ์ ความเป็นไป เมื่อถืองานเป็นตัวฉันให้มั่นใจ ย่อมดิ้นรนแสวงผลและรักษา . ส่งมอบคุณค่าผ่านงาน ให้โลกงาม มิใช่เพื่อแบกงานและโลกไว้ ต้นไม้ไม่หวงแหนดอกผล แม้ถูกเด็ดและเน่าเสียยังโตสูงใหญ่ . หยาดเหงื่อมิได้มีไว้ให้รองเก็บ แค่เช็ดหรือปล่อยเพื่อเย็นและเป็นสุข . ผลงานเป็นผลของงาน กายใจทำหน้าที่ไม่ใช่อัตตาตัวตน ทำงานเพื่องานและละวาง ธรรมะอยู่ในหน้าที่นี้ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๑๐ ๒๔ กันยายน ๒๕๖๑ . ติดตามอ่านบทความ : www.dhammaliterary.org/บทความและหนังสือ/ ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/  … Continue reading ผลงานเป็นผลของงาน

    อย่าถือว่าอดีตเป็นของฉัน อย่าถือว่าเราเป็นเช่นเดียวกับวันนั้น อย่ากุมกำความทรงจำยึดหมายมั่น เราดำรงอยู่เพียงปัจจุบัน . เมื่อแบกเรื่องราวไว้เป็นของตน ย่อมทุกข์ทนเพราะมุมที่แลเห็น เมื่อเธอติดภาพลักษณ์ที่เคยเป็น ย่อมทอดทิ้งความจริงแห่งตัวเธอ . กาลเวลาคือสายน้ำพร่ำหล่น อดีตแห้งหายไปหลังเปียกฝน ทิ้งความทรงจำเพียงแอ่งใต้ผู้คน เธอจะเลือกยืนย่ำหรือข้ามพ้น . อดีตเพียงมุมมองและความมั่นหมาย กายใจถูกกระทบมิใช่ตัวฉัน เรื่องราวของโลกมิจำกัดผู้ผูกพัน เธอเป็นมากกว่านั้นในวันนี้ . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๙ ๒๓ สิงหาคม ๒๕๖๑ www.dhammaliterary.org    

      ตรงไหนของร่างกายที่สวยงามน่ายึดครอง ผิวหนังเปล่งปลั่งอำพรางเลือดและหนอง เนื้อตัวที่แตะต้อง แค่รอยย่น และคราบไคล ห่อเนื้อสดแดง กระดูก และของเสียลำไส้ . ตรงไหนของร่างกายที่น่ายึดมั่น เหมาะควรทุ่มเทคุณค่าชีวิตเพื่อมัน ร่างที่พร้อมแหลกเหลวและเน่าเหม็น นั่นหรือคือสิ่งที่เธอเป็น . ก้อนเนื้อหุ้มก้อนเลือดห่อก้อนขี้ เธอไขว่คว้าอะไรในสิ่งเหล่านี้ เมื่อวันหนึ่งต้องเปื่อยยุ่ยหรือกลายเป็นเถ้า ตรงไหนคือความเป็นตัวเรา หล่อหลอมจากธรรมชาติ เพื่อกลับคืนสู่ความเป็นธาตุ . ร่างกายไม่ใช่ของเรา ภาพลักษณ์เรือนกายไม่ได้เป็นตัวเรา ร่างกายมิใช่ตัวตน ไม่มีสิ่งให้น่าหลงมาแต่ต้น . เนตังมะมะ เนโสหะมัสมิ นะ เมโส อัตตาติ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นตัวเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน . . อนุรักษ์ ครูโอเล่ คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๘ ๒๔ กรกฏาคม ๒๕๖๑ ? www.dhammaliterary.org    

    “จักปราบปรามเสี้ยนหนาม คือโจร ด้วยการประหาร ด้วยการจองจำ ด้วยการปรับไหม ด้วยการตำหนิโทษ หรือเนรเทศ อันการปราบปรามด้วยวิธีเช่นนี้ ไม่ชื่อว่าเป็นการปราบปรามโดยชอบ เพราะว่าโจร บางพวกที่เหลือจากถูกกำจัดจักยังมีอยู่ ภายหลัง มันก็จักเบียดเบียนบ้านเมืองของพระองค์ แต่ว่า การปราบปรามเสี้ยนหนามคือโจรนั้น จะชื่อว่าเป็นการปราบปรามโดยชอบ เพราะอาศัยวิธีการ ดังต่อไปนี้ . ๑. พลเมืองเหล่าใด ในบ้านเมืองของพระองค์ ขะมักเขม้นในกสิกรรม และโครักขกรรม ขอพระองค์จงเพิ่มข้าวปลูกและข้าวกินให้แก่พลเมืองเหล่านั้นในโอกาสอันสมควร. ๒. พลเมืองเหล่าใด ในบ้านเมืองของพระองค์ ขะมักเขม้นในพาณิชยกรรม ขอพระองค์ จงเพิ่มทุนให้แก่พลเมืองเหล่านั้น ในโอกาสอันสมควร. ๓. ข้าราชการเหล่าใด ในบ้านเมืองของพระองค์ขยัน ขอพระองค์จงพระราชทาน เบี้ยเลี้ยงและเงินเดือนแก่ข้าราชการเหล่านั้นในโอกาสอันสมควร” . ? ( พระไตรปิฎก เล่มที่ ๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑ กูฏทันตสูตร , หัวข้อที่ ๒๐๖ ) . .… Continue reading จงประหารอัตตาเราเสียก่อน นี่คือหัวใจสำคัญของพุทธะ