ความรักไม่อาจเป็นของฉัน
ฉันไม่อาจเป็นคนรักของเธอได้
รักนั้นมิอาจเป็นดั่งใจ
เพราะรักยิ่งใหญ่กว่าตัวตน
.
เมื่อฉันถือว่าความรักเป็นของฉัน ดั่งดอกไม้ถูกเด็ดขึ้นมาจากต้นน้อย
ฉันจะชื่นชมความงดงามได้นานเพียงใด ก่อนเหี่ยวเฉาเศร้าใจ
เมื่อฉันถือว่าคนรักเป็นตัวฉัน หัวใจก็กลายเป็นกรงขัง
เธอจะเห็นคุณค่าในตัวเองแท้จริงได้อย่างไร
เมื่อฉันถือความรักต้องเป็นเช่นใจปรารถนา ฉันจะไม่รู้เลยว่า
มีเธออยู่ในดอกไม้และดวงดาราอย่างไร
.
เมื่อเราเรียนรู้ที่จะรักอย่างไม่สมปรารถนา เราจึงจะรักกันได้นานแสนนาน
ปล่อยดอกไม้ให้อยู่กับต้น ปล่อยรักให้เป็นความรัก
แล้วเราจะเห็นความรักอยู่ตรงนั้นเสมอ ในเวลานี้ ณ ตอนนี้
ฉันเห็นเธอในแสงแดดนั้น
และเราในต้นไม้ต้นน้อยๆ
.
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
๘ มกราคม ๒๕๖๑
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา”
www.dhammaliterary.org