อย่าให้ใจเธอเป็นกองไฟให้ลมกระพือ

 

 

ลมปากมิใช่ตัวตน
ฝากใจไว้ก็ปลิวว่อน
พัดมาก็ผ่านไปเท่านั้น
จะกำลมไว้เพื่ออะไร
.
หากเธอยินดีหรือยินร้ายกับวาจา
เอาคำพูดคนเป็นอารมณ์แก่ใจ
เท่ากับปั้นความว่างเปล่าเป็นอัตตา
ถือมายาเป็นจริงจัง
.
ผู้เอื้อนเอ่ยอาจใส่ใจเพียงน้อย
แต่เธอผู้กำลมใส่ใจมากยิ่งกว่า
คำพูดแม้งามและน่าคล้อย
ก็เพียงสายลมอนัตตา
.
อย่าให้ใจเธอเป็นกองไฟให้ลมกระพือ
อย่าพยายามชกลมชกอากาศ
อยากเอาชนะวาจาได้อะไรบ้างหรือ
ผู้เหนื่อยล้าคือเธอผู้สู้อากาศธาตุ
.
ลมจากปากมิใช่ตัวตนใคร
จริงลวงต้องมองไกลพ้นภาษา
กลิ่นอาจหอมกล่อมเคลิ้มใจ
แค่แกว่งไกวมิได้พาให้สูงส่ง
.
ฉันเพียงรับรู้ลมว่าเป็นลม
เสียงที่กระทบเป็นแค่สรรพเสียง
วาจาจับต้องไม่ได้เลย
รู้ว่ามี มิพึงถือสา
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ ๒๓
๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๓

 

ติดตามอ่านบทความ : www.dhammaliterary.org/บทความและหนังสือ/
ติดตามการอบรม : www.dhammaliterary.org/คอร์สการอบรม/