ตัวตนที่เลวร้ายไม่เคยมีอยู่ แค่ความมืดอำพราง

 

 

 

ความมืดมิใช่ตัวตนของเธอ โลกหม่นเศร้ามิใช่นิยามของหัวใจ
ด้านมืดคือส่วนที่แสงส่องฉายไปไม่ถึง
ตัวเราในแง่ลบร้าย เพียงด้านที่แสงสว่างแห่งรัก
ส่องสว่างไปไม่พอ ถูกเราและใครทอดทิ้งอยู่ตรงนั้น
.
โลกอันมืดมิดมิใช่ที่ซึ่งสีสันอันแท้จริงจะปรากฏ
เราจะเจอกันและกันแท้จริง เมื่อเราอยู่ข้างกันตรงนี้
เมื่อกลางวันและราตรีมาบรรจบ
ความเลวร้ายไม่ใช่ของเรา กิเลสตัณหาไม่ใช่ของใคร
ความเศร้ามิใช่เนื้อกาย เพียงเงาที่แสงไปไม่ถึง
สิ่งลบทั้งหลายเพียงมุมเงาของความทรงจำ ที่แอบซ่อนใจจากความเจ็บปวด
.
ด้านสว่างก็มิใช่ตัวตน เพียงขับเน้นสิ่งที่เป็นอยู่แล้ว
ตัวตนที่เลวร้ายไม่เคยมีอยู่ แค่ความมืดอำพรางเธอที่เป็นจริง
ความเศร้าและความสุข มิใช่ตัวเธอ แสงกับเงาแค่ตกกระทบ มิได้บ่มตัวตนหรือหัวใจ
ตัวเธออันแท้จริงอยู่ตรงนั้น มิได้เห็นด้วยตา รู้ด้วยโอบกอดทุกสิ่ง
.
เนตังมะมะ
เนโสหะมัสมิ
นะ เมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน
.
.
อนุรักษ์ ครูโอเล่
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๑
คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา”
www.dhammaliterary.org