อันตัวกวน มิมีตน มาแต่ไหน - สถาบันธรรมวรรณศิลป์

สิ่งใดเล่า กวนใจ กว่ากิเลส
เป็นมูลเหตุ มืดบอด พาสับสน
สิ่งใดชวน หวาดระแวง แฝงกมล
กว่าความคิด วกวน ตนสร้างมา

ถึงแม้อยู่ แดนไกล ไร้เพื่อนบ้าน
ยังร้าวราน กับกิเลส เล่ห์ตัณหา
เฝ้าส่งเสียง เรียกร้อง น่าระอา
พร่ำบอกว่า ข้าจะมี ข้าจะเอา

แม้ตัดซึ่ง เยื่อใย ไม่เหลือมิตร
ก็มีจิต คิดฟุ้ง ยุ่งไม่เหงา
ชวนเคลือบแคลง ระแวงได้ แม้แต่เงา
เพราะศัตรู อยู่ในเรา ใช่เขาเอย

…

ลมโบกโชย พัดผ่าน เหมือนมารผจญ
ไม่เห็นตัว ไม่เห็นตน เมื่อวางเฉย
ดั่งดนตรี เข้าหู เคลื่อนผ่านเลย
ไม่วุ่นวาย เหมือนอย่างเคย แค่วางลง

อันตัวกวน มิมีตน มาแต่ไหน
เป็นเพียงใจ ไประแวง และลุ่มหลง
ไหวกับเรื่อง สมมติ ไม่มั่นคง
เป็นแค่ของ ให้ปลง และปล่อยไป

…

เนตัง มะมะ
เนโส หมัสมิ
นเมโส อัตตาติ
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่เป็นตัวเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตน

ครูโอเล่
สถาบันธรรมวรรณศิลป์

คอลัมน์ “บทภาวนา อนัตตา” ตอนที่ 45
22 มีนาคม 2567

👉สนับสนุนกิจกรรม
www.dhammaliterary.org/open-course/