รั ก ษ า ใ จ…เด็กน้อยภายใน

บทความ “สนทนากับเจ้าตัวเล็ก…เด็กน้อยภายใน”

จากบันทึกส่วนตัวอาจารย์ผู้สอน เบื้องหลังหลักสูตร “เด็กน้อยภายใน” ขั้นต้นและขั้นกลาง

เผยแพร่เป็นวิทยาทานและกำลังหัวใจ

อนุรักษ์ เม่นหรุ่ม C.Ht

*********

รั ก ษ า ใ จ

*********

ฉัน : ความเป็นผู้ใหญ่นั้น เรามักบอกกับตนเองว่า เราจะต้องเข้มแข็ง ความทุกข์และอุปสรรคทำให้เราแข็งแกร่ง แต่ฉันก็รู้สึกว่านั่นไม่จริงทั้งหมด บางทีเราพยายามเข้มแข็งมากจนสร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้นตัวเราไว้

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ก็ใช่นะ ผู้ใหญ่ทั้งภายในภายนอก ก็พยายามปกป้องฉันและเด็กน้อยทั้งหลาย ด้วยความเข้มแข็ง มันเป็นความต้องการปกป้องคุ้มครอง บางครั้งเราเจอสิ่งที่น่ากลัว เลวร้าย ผู้ใหญ่ภายในก็ไม่อยากเห็นฉัน หรือเด็กน้อยภายใน ต้องเจ็บปวด หรือขาดการดูแล เขาจึงพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องตัวเรา

ฉัน : ซึ่งนั่น บางครั้งแทนที่จะปกป้องเรา แต่ก็ปิดกั้นเราไว้ไม่ให้กลับมาเข้าใจสิ่งต่างๆ และฉันสังเกตว่ากำแพงแห่งความกลัวนั้นก็ปิดกั้นผู้ใหญ่ไม่ให้สื่อสารกับเด็กน้อยในตัวเขาด้วย

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันถูกมองเป็นความเปราะบาง เธอและผู้ใหญ่อีกหลายๆ คนกลัวความล้มเหลว กลัวความอ่อนแอ เลยถูกปิดกั้นไว้ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

ฉัน : ฉันเข้าใจนะ เธอเหมือนเมล็ดพันธุ์ เม็ดน้อยๆ ที่ดูเล็กกระจ้อย เปราะบาง แต่เธอมีสิ่งดีๆ ซ่อนอยู่ข้างใน มีความอ่อนโยนแบบเด็กน้อยอยู่

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันคือความอ่อนโยน ฉันคือธรรมชาติอันซื่อใส ฉันคือหัวใจที่มีความต้องการรอการดูแล

ฉัน : พอผู้ใหญ่ละเลยเธอไป เท่ากับว่าเขาละเลยการดูแล อีกด้านหนึ่งของชีวิต ที่นอกเหนือจากความเข้มแข็ง ความสำเร็จ การใช้เหตุผล การใช้ความคิด การยึดติดมุมมองต่างๆ และความเป็นผู้ใหญ่ ละเลยด้านที่อ่อนโยนของชีวิตไป

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : พวกเขาจึงทำร้ายฉันและตัวเขาเอง ด้วยไม้เรียวและคำดุด่า บีบคั้น กดดัน แบกรับ และปิดกั้นตัวเอง เหมือนช่วงเวลาที่เธอใส่ใจกับงานหรือการพยายามดูแลใครสักคนมากๆ ร่างกายเจ็บป่วย ฉันร้องไห้ เธอก็ไม่ได้กลับมาใส่ใจ เธอหวังให้คนอื่นมารักฉันแทน

ฉัน : ฉันลืมที่จะดูแลเธอ เด็กน้อยในตัวฉัน ด้วยตนเอง ฉันตกร่องแบบที่ใครหลายคนพยายามเรียกร้องให้คนที่เขารัก และสิ่งต่างๆ ในชีวิต มารักษาใจและเยียวยาเด็กน้อยภายในของตัวเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้กลับมาด้วยตนเอง ทั้งๆ ที่เขาสร้างกำแพงปิดกั้นตัวเขาไว้จากตัวเองและผู้อื่น

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันเป็นเมล็ดน้อยๆ เมื่อไม่มีใครรดน้ำ ฉันก็ไม่เติบโต ถ้าใครปิดกั้นฉันไว้จากแสงแดด เพราะกลัวอันตรายจะเกิดขึ้นกับฉัน ฉันก็ไม่สามารถโตขึ้นเป็นต้นไม้สวยๆ ได้เลย

ฉัน : ทำให้ฉันนึกขึนได้ว่า การรักษาใจ นั้นคือการเปิดหัวใจรับน้ำรดริน และแสงแดดบำรุงเลี้ยง การรักษาไม่ใช่การแก้ไข แต่เป็นการนำสิ่งที่ดีในตัวเราออกมา เธอคือหนึ่งในสิ่งเหล่านั้นเด็กน้อยของฉัน

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เมื่อเด็กน้อยภายในอย่างฉันไม่มีใครเหลียวแล ฉันก็จะพยายามเรียกร้องหรือเล่นซนไปตามประสา ชีวิตของเขาหรือเธอก็จะวุ่นวายกับความพยายามที่เรียกร้องต่อชีวิตที่ตัวเขาหรือเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรจึงต้องทำแบบนี้

ฉัน : เธอหมายถึง ลึกๆ คนเราก็ต้องการดูแลเด็กน้อยในตนเอง ซึ่งมีทั้งความรู้สึกและความต้องการพื้นฐานภายใน เราจึงแสดงท่าทีต่างๆ โดยขาดความเข้าใจ เพราะไม่ได้กลับมารักษาใจตน

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันคือนาฬิกา เข็มที่บอกเวลาในอดีต ก็คือเข็มที่กำลังชี้บอกเวลาในปัจจุบัน ฉันเป็นอดีตที่กำหนดปัจจุบัน เธอเข้าใจไหมนะ

ฉัน : ฉันเข้าใจว่า เธอมีลูกโป่งที่เก็บความรู้สึกและมุมมองความคิดจากวัยเด็กไว้ เธอก็ยังถืออยู่ แม้ในตอนนี้ที่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เวลาเกิดเหตุการณ์ในปัจจุบันขึ้น ลูกโป่งจากอดีตก็ยังอยู่ คอยรบกวนใจหรือแอบมีผลต่อการตัดสินใจ พูด คิด และทำในวันนี้

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันยังคงมีลูกโป่งใบนั้น ให้ผู้ใหญ่ในปัจจุบันถือไว้ เวลาเราถืออะไรไว้นานๆ เราก็จะลืมตัวว่าเรากำลังถือมันอยู่ อดีตที่เกิดขึ้นเหมือนหนังสือเรียนที่สอนเราว่าโลกเป็นอย่างไร ชีวิตเป็นอย่างไร ตัวเราเองต้องทำอะไร พยายามให้ตัวเองเป็นอย่างไร ทั้งหมดเพื่อให้เรามีความสุขและอยู่รอดได้ การมีลูกโป่งทำให้ฉันรู้สึกโอเค แต่พอมันมากขึ้นหรือต้องถือมันตลอด เราก็ทำอะไรไม่ได้เต็มที่ และมันก็บดบังวิวสวยๆ เวลาเราเดินทางชีวิต

ฉัน : อย่างนั้นแหละ การรักษาใจ หรือกลับมาหาเด็กน้อยภายใน ก็เพื่อปล่อยมือเราจากลูกโป่ง หรือ นำมาผูกไว้ตบแต่งบ้านของชีวิต ไม่ใช่ถือไว้จนเป็นอุปสรรคต่อตัวเรา

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันไม่อยากให้เธอหรือผู้ใหญ่คนใด ทำลายลูกโป่งไปหรอกนะ ฉันว่าที่จริงมันน่ารัก สิ่งไม่ดีต่างๆ มันก็มีความน่ารักอยู่ ถือลูกโป่งหรือผูกไว้กับตัวมันก็ทำร้ายเรา แต่พอจะทำร้ายเขา ฉันก็รู้สึกผูกพัน

ฉัน : คนเราเลยไม่กล้าที่จะปล่อยลูกโป่งแห่งอดีตไป เพราะความผูกพันนั้นเอง แต่เมื่อเราผูกพันมาก เราก็ถูกรัดเป็นปม ผูกไว้ในที่เหมาะสมดีกว่านะ เด็กน้อย ถือไว้แค่บางลูกที่ต้องใช้ในเวลานั้น หรือที่เหมาะแก่การเติมสีสันให้ชีวิตช่วงนั้น การผูกพันไม่ใช่เพื่อเราเก็บอดีตไว้กับเราตลอดไป แต่เพื่อนำแง่ดีหรือสิ่งที่ดีออกมาใช้

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : เหมือนการที่เธอคุยกับฉัน เพื่อแลกเปลี่ยน ล้อมวงคุย ก่อนการสอนใช่ไหม

ฉัน : ใช่แล้วล่ะ ฉันกำลังรักษาใจตัวเองอยู่ ในช่วงเวลาที่คร่ำเคร่งงานและอดออมรัดเข็มขัด พูดคุยกับเธอก็ทำให้ฉัน รักษาศรัทธาต่องานตนเอง

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : การรักษาใจคือการกลับมาคุยกับใจ ใช่ไหม

ฉัน : ใช่นะ แง่หนึ่ง ใช่เลย รับฟังเสียงเล็กๆ อย่างที่เธอแนะนำไง  และนำสิ่งที่ดีในจุดเล็กๆ ของชีวิตหรือตัวเรา ออกมาใช้

เ ด็ ก น้ อ ย ภ า ย ใ น : ฉันคิดถึงดวงดาวบนท้องฟ้า แม้ตอนนี้ไม่ใช่กลางคืน แต่ดวงเล็กๆ เหล่านั้น มาเติมผืนผ้าสีดำอันใหญ่ได้สวยงามจริงๆ

สิ่งล้ำค่า ไม่จำเป็นต้องใหญ่

*********

ติดตามอ่านได้ที่ https://www.dhammaliterary.org/?page_id=3357